به راه رفتن ادامه بدهم. همینجا، درست وسط خط. را دنبال کنم. صاف روی نخ و مواظب باشم نیفتم. اگر بیفتم، تمام است. دیگر هیچوقت بلند نمیشوم. حواسم را جمع کنم به بیراهه نروم. نه به بالا نگاه کنم نه به پایین. جلو بروم، همین. از خودم نپرسم روز است یا شب، با اضطراب گدایی ساعت نکنم. به صدای قدمها گوش نکنم. بخشهای آسمان را موشکافی نکنم. نکنم. ذرهای روشنایی به تداعی شدن خاطرات شدت میدهد. پیش رویم را نگاه نکنم. نکنم. ممکن است اتومبیل چراغ خاموش بیاید. آنوقت جم نخورم. مرگ بیرنگ و صدا.
شاهکار و البته بسی تاریک