کتاب سرکشی‌های سی‌ سالگی

رمان «سرکشی‌های سی‌ سالگی» نوشته وون‌پیونگ سون، که نسخه انگلیسی آن در سال ۲۰۲۵ توسط هارپرویا و با ترجمه شان لین هالبرت منتشر شد، اثری معاصر و کم‌حجم اما پرضرباهنگ است که به جهان پرتنش کار اداری در سئول می‌پردازد. داستان بر زنی به نام کیم جیهه متمرکز است؛ کارآموزی سی‌ساله در آکادمی دیامانت که زندگی‌اش با ساعات طولانی، وظایف کم‌ارزش و نوعی فرسایش آرام اما پیوسته تعریف می‌شود. او از نام معمولی‌اش گرفته تا جایگاه بی‌ثبات شغلی‌اش، پیوسته احساس می‌کند در میان ساختارهای سفت‌وسخت سازمانی و فرهنگی گم شده است. میراث یک نسل تحصیل‌کرده اما بی‌آینده را با خود حمل می‌کند: نسلی که می‌داند می‌تواند بهتر باشد اما در چرخه بی‌پایان کار موقت، انتظار، و بی‌ارزشی گرفتار شده است. ورود کارآموز جدیدی به نام لی گیوک، آرامش سطحی محیط را برهم می‌زند. او برخلاف جیهه، جنمی پنهان برای نافرمانی دارد و حاضر نیست بپذیرد که جهان اداری باید تا این حد بی‌عدالت، کودک‌وارکننده و توخالی باشد. این دو، همراه برخی همکاران به‌تدریج مسیری را تجربه می‌کنند که از شوخی‌های ساده اداری آغاز می‌شود اما به شکل‌گیری مجموعه‌ای از «حملات متقابل» می‌رسد؛ ژست‌هایی کوچک اما هدفمند که نه برای براندازی یک ساختار عظیم، بلکه برای پس‌گرفتن عزت فردی، بیان صدا و برهم زدن سکوت تحمیلی طراحی شده‌اند. رمان این مسیر را همچون فرآیندی روان‌شناختی و اجتماعی ترسیم می‌کند: چگونه انسان‌هایی معمولی، با ظرفیت‌های محدود اما با نیاز مشترک به دیده شدن، می‌توانند از طریق همبستگی‌های کوچک و غیرقهرمانانه، حس عاملیت خود را بازیابند. آنچه روی می‌دهد، بیش از آنکه یک حرکت سیاسی باشد، تمرینی برای زنده‌ماندن معنوی است؛ دفاعی آرام در برابر نامرئی شدن. وون‌پیونگ سون فضای اداری را با واقع‌گرایی قابل لمس می‌نویسد: ریزخشونت‌های کاری، دستورهای بی‌منطق، رئیس‌هایی که احترام را نمی‌شناسند، کارمندان جوانی که سال‌ها در وضعیت «کارآموز دائمی» گیر می‌افتند و در نهایت، بن‌بست‌های شرکتی که امید را از بین می‌برد. از دل این فضا، رمان مضامینی چون بیگانگی نسلی، دلزدگی از سرمایه‌داری سازمانی، فشار برای انطباق و خستگی روانی طبقه جوان شهری را بیرون می‌کشد. اما در کنار این نقدها، طنزی ظریف و رادیکالیسمی کم‌صدا نیز جاری است؛ نوعی مقاومت روزمره که نه پرخاشگر است و نه خیال‌پردازانه، بلکه در مقیاسی انسانی و محدود معنا پیدا می‌کند. این همان نقطه‌ای است که کتاب را از رمان‌های سیاسی یا ضدسیستمی صریح جدا می‌کند: چیزی که اهمیت دارد نه پیروزی بزرگ، بلکه لحظه‌ای است که فرد معمولی به‌خود می‌گوید «می‌توانم سکوت نکنم».
در نهایت، «سرکشی‌های سی‌ سالگی» تصویری دقیق و انسانی از جستجوی معنا در جهان اداری امروز ارائه می‌دهد؛ جهانی که می‌تواند بی‌رحم، بی‌هدف و خاموش‌کننده باشد، اما در دل همین خاموشی، امکان مقاومت کوچک و بازیابی کرامت وجود دارد. این رمان مناسب کسانی است که می‌خواهند زندگی نسل جوان شهری را نه از خلال قهرمان‌سازی، بلکه از منظر ریزتجربه‌های واقعی و ملموس ببینند؛ کسانی که به ادبیات معاصر، روایت‌های اجتماعی و کاوش آرام اما ژرف در روان انسان مدرن علاقه دارند.