گفته بودند پی محمد برود بیمارستان را بگردد. نگفته بودند زنده است یا مرده و احمد پاهایش بی اراده پیش می رفت. به خودش اگر بود نمی رفت داخل. بیرون بیمارستان می نشست روی خاک و پیشانی را می گذاشت روی کشکک زانو و گریه می کرد. خیلی وقت ها بی خبری خیلی خیلی بهتر از دانستن است و حالا احمد از ترس پاسخ پرسشش داشت لحظه ای هزار مرتبه قالب تهی می کرد. اما سرعت پیشروی این پاها که دنبال هم تاسه گمشده اش می رفت دست خودش نبود. بیمارستان جندی شاپور اهواز بوی خون می داد. بوی خون و عرق و استفراغ. بوی غلیظ تنتور ید از بازماندگی یکی از درها سرمی کشید بیرون. صدای ناله می آمد. صدای گریه بچه هم. راهروی بیمارستان پر از زخمی افتاده بر زمین و خون آلود بود که به راحتی هم نمی شد فهمید کدامشان زنده است و کدامشان نه. پیرمردی با لباس جنگی خوابیده بود روی برانکار. با دهانی باز و چانه ای استخوانی. زرد و نحیف، آن قدری که پیدا بود به قدر یک ریسمان پوسیده هم به دنیا و مافیهایش متصل نیست. توی اولین اتاقی که دهان به راهرو گشوده بود سرک کشید. خبری از محمد نبود. اتاق بعدی هم. پرستاری شتابان از کنارش عبور کرد و پرسید دنبال کی می گرد.
آن خدای جبار منتقم قهار را توی خانه های پدری شان توی کوچه پس کوچه های ایران جا گذاشته بودند. این ها اگر ناس نبودند، چه بودند؟ مخلوق نبودند؟ بنده نبودند؟ قیامت این ها با قیامت او و محمد و بتول و آقا یکی بود؟ با قیامت همۀ تازه طلبه هایی که سه شنبه اول هر ماه از قم می آمدند پیش آقا تا مسئله بپرسند و درس و حکمت بیاموزند و دست پر برگردند؟
مطمئن شود که تمام آن آداب و رسوم و باید و نبایدها که عین پیچک هرزه دور ساق آدم ها را می گیرد و اجازه نمی دهد گام برداری؛ فقط مال همان جاست که بود. متلک و طعنۀ «بچه آخوند رفته فرنگ» را به جان خریده و رفته بود که یقین پیدا کند آن بزرخ نفرت انگیزی که با «بتی» تجربه کرده بود تنها از عهدۀ یک زن شرقی ایرانی مسلمان بر می آید که اسم آزار و شکنجه و رنجاندن و خیانت را می گذارد زینت، عفت، گردن نهادن به تقدیر و سرنوشت الهی.
آمده بود که دیگر برنگردد. بعد این بار برگشتن به خانه، یاد گرفته بود که جنگ هر قدر بدی داشته باشد یک حسن بزرگ دارد و آن این است که برای زن هایی به خوبی “بتی” مردی نمی ماند. آن قدر مردهای خوب در جنگ می میرند که مردی از جبهۀ دشمن برای بردنشان کمر می بندد و خوبی جنگ این است که این طوری خودش دهان خودش را ماله می کشد.
ققنوس
الهام فلاح
