کتاب انگار خودم نیستم

هفت هشت ساله ام. عصرها بعد از انجام دادن تکالیف مدرسه با بچه ها بریم فوتبال بازی می کنیم. من همیشه دوست دارم دروازه بان باشم. بهروز می گوید می خواهی مهم ترین باشی. چیزی نمی گویم. دروازه بان بودن مهم بودن نیست، جدا بودن است، نوعی انزوای مطبوع، نوعی تک افتادگی لذت بخش. از بچگی به جدا بودن و تک افتاده بودن علاقه که نه، عادت داشته ام. می دانم که اسمم هم مثل خودم است، تنها و تک افتاده. در محله بیشتر از ده تا علی و پنج تا محمد و دو سه تا پرویز داریم. در کلاس مدرسه از هر اسمی چند تا هست جز اسم من. دیگر عادت کرده ام تا اسمم را می گویم همه ی معلم ها بخواهند تکرارش کنم و بعد هم فورا معنی اش را بپرسد و من مدت هاست یاد گرفته ام به این جدایی و تک افتادگی و تعجب ها و سئوال کردن های قبل و بعدش بی اعتنا باشم. حالا چهل و چند سال گذشته و من هنوز هم همان قدر تک افتاده و تنها هستم. اما دیگر کسی سئوالی نمی کند. دیگر کسی دخالتی نمی کند. دیگر کسی سعی نمی کند من را به زور از لاکم بیرون بکشد و من به طرز عجیبی دیگر این تک افتادگی را نمی خواهم. کلافه ام. خسته ام. افسرده ام. به کمک احتیاج دارم، به کسی که دست هایم را بگیرد و من را از این باتلاق بکشد بیرون. زل می زنم به قطره های باران روی شیشه فرود می آیند و سر می خورند پایین و محو می شوند. نه به آفتاب صبح و نه به این باران که کم مانده شیشه ها را بشکند. یاد باران های ونکوور می افتم و پیاده روی های طولانی با ارغوان زیر باران و قهقهه هایمان و قهوه های به نظر او خوشمزه و به نظر من زیادی تلخ استار باکس. حالا لابد دخترم و آن پسرک مو قرمز می روند پیاده روی و بلند بلند زیر باران می خندند و شعرهای ABBA را زمزمه می کنند و قهوه ی تلخ می خورند، کاری که من و مادرش آن سال ها یواشکی و با یک دنیا ترس انجام می دادیم.... هوا بوی پاییزهای کودکی ام را می دهد، پاییزهای که هر روزش باران می آمد و زمین پر می شد از برگ های نارنجی و خرمالوهای نارس که زیر پاها له می شدند. پاییزهایی که خبر از آلودگی هوا و سرب و دود نبود. همان موقع ها که نریمان و تارا و بچه های دیگر سر خرمالو چیدن رقابت داشتیم. حتی از خرمالوهای سر دیوار خانه ی همسایه هم نمی گذشتیم. در آن گروه پرشر و شور، من مظلوم ترینشان بودم. در مدرسه کمتر شیطنت می کردم و درسخوان بودم. در مینی بوس مدرسه، توی سر و کله ی بچه های دیگر نمی زدم. وقتی دبیرستانی شدم هم اوضاع فرق چندانی نکرد. از شیطنت های دخترهای هم سن و سالم به دور بودم.