«حجم گرایی آن هایی را گروه می کند که در ماورای واقعیت ها به جست وجوی دریافت های مطلق، فوری و بی تسکین اند. مطلق است برای آن که از حکمت وجودی واقعیت و از علت غایی آن برخاسته است و در تظاهر خود، خویش را با واقعیت مادر آشنا نمی کند. فوری است برای آن که شاعر در رسیدن به دریافت از حجمی که بین آن دریافت و واقعیت مادر بوده است نه از طول به سرعت پریده است، بی آن که جای پایی و علامتی به جا گذارد. بی تسکین است برای آن که به جست وجوی کشف حجمی برای پریدن، جذبه حجم های دیگری است که عطش کشف و جهیدن می دهد.»[
نگاه