به دنیا می آیی و جسم و جانت برهنه است و خاطره ای آن چنان که امروز داری، نداری. ذهنت نیز خالی از هیاهوی معانی است، کامت از سخن تهی و گوشی آشنا با سروصدای امروز نیست و دستت خالی از قلمی است که خطی را خوش بر صفحه ای سفید براند، چشمانت تصویری آشنا را ندیده است، حتی راست قامتی خود را نادیده ای و پایی برای ایستادن را غریبه ای. اگر رهایت کنند و لباس به تنت نکنند و برهنه بمانی، نیامده می روی و زندگی که لباس تو برای ماندن است را از دست می دهی، حتی امکان بازگشت به مادرت نیز میسر نمی شود. برهنگی، زندگی را از تو می ستاند و نفس هایت از شمارش می افتد و این دنیا را از دست می دهی. چه بر سرت می آید، آه آه آه … پس به خاطر زندگی و زنده ماندن کامت را از سخن پر، گوشت را از صدا مملو.
