چهار شبح در محاق، لباس یکدست سیاه به تن، درحالی که سر و صورت خود را پوشانده بودند از شیب تپه های بی درخت جالق پایین ، آمدند. در تاریکی نیمه شب بی ماه، کنار سکوی سیمانی که نشان نقطه ی صفر مرزی بود ایستادند. آنجا در گوش هم پچ پچ کردند و کمی بعد دوباره به راه افتادند و بی هیج صدایی خود را به ابتدای تپه های سنگی کامبی رساندند. آن که جلوتر از بقیه می رفت باریک و قدبلند بود و زیر لب مدام چیزی زمزمه می کرد. وقتی خیال می کرد صدایی شنیده یا وقتی گمان می کرد صدایی از خودشان بلند شده، نقطه ی نورانی لیزر را لحظه ای روی زمین می انداخت و سه نفر دیگر می ایستادند تا دوباره با لکه ی کوچک نور علامت حرکت بدهد. مرد جلودار به آسمان نگاه کرد و از روی موقعیت ستاره ها مطمئن شد که مسیر را درست آمده اند. ایستاد و منتظر ماند تا هم قطارهایش به او برسند. چهار مرد خود را به کنار دیواره ی صخره ی کوتاهی رساندند و همان جا نشستند و باهم مشغول حرف زدن شدند و...
مرکز