کوین مالکوم ریچاردز در اثر روشنگر خود، «واسازی دریدا و هنرهای بصری» می‌گوید: «ساختارشکنی یا واسازی راهی برای خواندن، درک و درگیری انتقادی با متون، ایده‌ها و نهادها است.» ریچاردز با این بیانیه‌ی روشنگر، زمینه را برای کاوشی فریبنده در فلسفه‌ی پیچیده و تاثیرگذار ژاک دریدا فراهم می‌کند. در جهانی که توسط زبان، قدرت و معنا شکل‌گرفته‌است، ایده‌های دریدا همچنان در سراسر رشته‌ها طنین‌انداز می‌شوند، خرد متعارف را به چالش می‌کشند و خوانندگان را دعوت می‌کنند تا در پایه‌های دانش و حقیقت تجدیدنظر کنند.
«واسازی دریدا و هنرهای بصری» صرفا مقدمه‌ای بر اندیشه‌ی دریدا نیست. این سفری است به قلب تحقیقات پساساختارگرایانه که توسط درک ظریف ریچاردز و درگیری عمیق با موضوع هدایت می‌شود. ریچاردز از طریق نثر واضح و قابل دسترس، مفاهیم و روش‌شناسی کلیدی واسازی دریدایی را باز می‌کند و مفاهیم آن را برای هنر، ادبیات و نظریه‌ی انتقادی روشن می‌کند. در هسته‌ی فلسفه‌ی دریدا بازاندیشی رادیکال از زبان و بازنمایی نهفته است. از نظر دریدا، زبان صرفا یک رسانه‌ی شفاف برای انتقال معنا نیست، بلکه مکانی برای تعویق و تفاوت دائمی است. دریدا در واسازی دوتایی‌های سنتی مانند حضور/غیاب، گفتار/نوشتن، و طبیعت/فرهنگ، بی‌ثباتی و عدم تعین ذاتی زبان را آشکار می‌کند و فرصت‌های جدیدی را برای تفسیر و نقد می‌گشاید. ریچاردز به طرز ماهرانه‌ای این ایده‌های پیچیده را هدایت می‌کند و به خوانندگان نقشه راهی برای درک استدلال‌های پیچیده دریدا و پیامدهای آنها برای تمرین هنری ارائه می‌دهد. ریچاردز با تکیه بر مجموعه‌ای از نمونه‌های متنوع از ادبیات، فیلم، هنرهای تجسمی و اجرا، نشان می‌دهد که چگونه بینش دریدا می‌تواند درک ما از متون فرهنگی را غنی‌تر کند و تصورات از پیش تعیین‌شده ما از معنا و هویت را به چالش بکشد.
با این حال، «واسازی دریدا و هنرهای بصری» چیزی بیش از بررسی نظریه‌ی دریدایی است. این فراخوانی برای اقدام برای هنرمندان، دانشمندان و فعالان است. ریچاردز با پیش زمینه‌سازی تعهد دریدا به عدالت اجتماعی و مسئولیت اخلاقی، خوانندگان را به چالش می کشد تا پیامدهای سیاسی واسازی و پتانسیل آن برای پراکسیس دگرگون‌کننده را در نظر بگیرند. در جهانی که با نابرابری، ستم و خشونت مشخص شده است، فلسفه‌ی دریدا چشم‌انداز قدرتمندی را ارائه می‌دهد که از طریق آن می‌توان سیستم‌های قدرت را بازجویی کرد و آینده‌های جایگزین را تصور کرد.
همانطور که خود ریچاردز می‌نویسد: «کار دریدا صرفا یک تمرین تئوریک انتزاعی نیست؛ بلکه فراخوانی است برای تعامل اخلاقی با جهان». دریدا با دست و پنجه نرم کردن با پیچیدگی‌های زبان، بازنمایی و تفاوت، ما را دعوت می‌کند تا با بی‌عدالتی‌ها و نابرابری‌هایی که جامعه‌ی ما را ساختار می‌دهند، مقابله کنیم و امکانات جدیدی برای کنش جمعی و تغییر اجتماعی تصور کنیم.
کتاب واسازی دریدا و هنرهای بصری
فرهنگستان هنر
