کتاب زخم هزار ترانه

ابراهیم در سال ۱۳۲۴ در بندرعباس متولد شد. پدرش مینابی و مادرش اهل صحرای باغ لار بود که پس از تولد ابراهیم زندگی پایداری نداشتند. منصفی درباره تولد خود می گوید «زادهٔ عشق زنی بود به مردی که آوازش او را سحر کرده بود.» پس از جدایی آن دو از هم ابراهیم دوران کودکی و نوجوانی اش را با پدربزرگ و مادربزرگ پدری خود گذراند. این شاعر دوره ی تحصیل خود را در بندرعباس گذراند. هم زمان با تحصیل او در دبیرستان بود که نخستین جرقه های او برای دل سپردن به هنر و ادبیات آغاز شد. در این دوره او که الفت با صدا و خواندن را پس از حضور در تعزیهخوانی های ماه محرم تجربه کرده بود، جذب گروه های تئاتر دانش آموزی شد.
دهه ای که گذشت به عقیده ی من پربارترین دوره های شعر فارسی بود، شاید ( شعر طلایی) یا چیزی از این دست. سال هایی که شعر نیازی اجتماعی بود: مثل نان، مثل بامی بر سر که نیاز به سایه اش احساس میشود. شعر می جوشید و از هر طرف جریانی از شعر می گذشت. سیلاب وار. حالا، کم کم آن تب به عرق نشسته. حالا دیگر سیلاب وار نمی آید، اما آنچه می آید به راستی شعر است. برگردید و اطرافتان را ببینید. نه چندان دور. همین چندسال اخیر. همین دوره ده ساله جهل تا پنجاه این قرن را.
این همه چهره هایی که در این دهه درخشیده اند، کمی بالاتر یا کمی پایین تر، کمی قوی تر یا کمی ضعیف تر اینش مهم نیست. مهم این است که شعر حسن کرمی به نماز بت پرستان می ماند و شعر «رامی» و شهدادی اوراد و اذکاری جادویی است که مذهبی ناشناخته را تحمیل می کند. مهم این است که شما (آتشی) شاعر دشت های جنوبید همچنان که آن یکی شاعر جنگل ها و دریاهاست. مهم این است که میان آن خیل عظیمی که قلم بر کاغذ می سودند اینان مکاشفه شعر را به جد گرفتند و به دنبال آن رفتند، و حالا که صداها خفته است، وقتی است که صدای اینان بلندتر بر می آید...