کتاب دار و دسته ی اسمایلی

پیرزنه، مثل به فاحشه وسط روز مست کردها اوستراکاوا، از همان جایی که ایستاده بود، محو شدن اتوبوس را تماشا کرد. صبر کرد تا دیدش واضح شود و قلبش دست از این جست و خیز دیوانه وار بردارد. با خود فکر کرد، حالا این منم که به لیوان آب لازم دارم. میتونم از خودم در برابر آدمای قوی محافظت کنم. خدا خودش از دست آدمای ضعیف نجاتم بده. لنک النگان پشت سر غریبه به سمت کافهای رفت. درست بیست و پنج سال قبل، در یک اردوگاه کار اجباری، در اثر ریزش زغال سنگ، پایش از سه جا شکسته بود. حالا در این روز، چهارم آگوست - این تاریخ هرگز از یادش نرفته بود - تحت تأثیر تهدید سنگین پیام غریبه، حس قدیمی لنگیدن دوباره به سراغش آمده بود.

ا ین سایت ا داری ست اداری و مالی آن کافه آخرین کافه در آن خیابان - اگر نگوییم در سراسر پاریس - بود که وسط گرمای آگوست باز بود و نه دستگاه پخش موسیقی داشت و نه چراغ نئونی؛ هرچند، چند میز بگاتل داشت که از کلهی سحر تا بوق سگ سرشان دعوا بود. غیر از این، همهمه ی ظهرگاهی و حرفهای همیشگی دربارهی سیاست، اسبها و هر چیز دیگری که پاریسی ها درباره اش حرف میزدند شنیده می شد. یک جمع سه نفره ی همیشگی از فاحشه ها مشغول زمزمه با خودشان بودند و پیشخدمت جوان عبوسی، بابک پیراهن گردوخاک گرفته، آن دو را به سمت میزی در گوشه ی کافه که رویش یک اتیکت کمپری قرار داشت هدایت کرد. سپس، برای یک لحظه موضوع مبتذل و مضحکی درگرفت.