کتاب صحبت به زبان میل؛ فیلم های کارل درایر; کتاب صحبت به زبان میل؛ فیلم های کارل درایر

کتاب صحبت به زبان میل؛ فیلم های کارل درایر

Speaking the Language of Desire: The Films of Carl Dreyer

کد کتاب : 40767
مترجم :
شابک : 978-6008405771
قطع : رقعی
تعداد صفحه : 377
سال انتشار شمسی : 1397
سال انتشار میلادی : 1989
نوع جلد : شومیز
زودترین زمان ارسال : 12 اردیبهشت

معرفی کتاب صحبت به زبان میل؛ فیلم های کارل درایر اثر ری کارنی

«ری کارنی» کتاب «صحبت به زبان میل؛ فیلم های کارل درایر» را در صدمین سال تولد «کارل تئودور درایر»، درست 21 سال پس از درگذشت او منتشر کرد. «درایر» در طول پنجاه سال حیات هنری اش قریب به 22 فیلم داستانی و مستند ساخت که با وجود کم تعداد بودن این آثار، همه ی آن ها میراث بزرگی برای تاریخ سینما و هنر هستند. درایر که فیلم صامتش «مصائب ژاندارک» هم از حیث زیبایی بصری و حسی و هم از نظر نوآوری های فرمی، یکی از شاخص ترین فیلم های تمام تاریخ سینماست، با سه فیلم آخرش، «روز خشم»، «اردت» و «گرترود» نزد علاقه مندان سینما شناخته شده است. «ری کارنی» نیز در کتاب «صحبت به زبان میل؛ فیلم های کارل درایر» با مبنا قراردادن این سه فیلم، بررسی جامعی در خصوص سبک یگانه ی درایر و تلاش او در تغییر توجه بینندگان از وضعیت های بیرونی به سوی احوالات درونی، انجام می دهد. «ری کارنی» در این کتاب به نقد آرای نظریه پردازان مختلف تاریخ سینما که اهمیت درایر را درنیافته اند، پرداخته و با توضیح شیوه ی کار درایر و اهمیت فیلم هایش در گستره ی تاریخ سینما، نظرگاه تازه ای به روی خواننده می گشاید.
ری کارنی
ری (ریموند) کارنی، محقق و منتقد آمریکایی، متولد 1947 است. از او کتاب‌ها و پژوهش‌های مهمی درباره‌‌ی فیلمسازانی نظیر «کارل تئودور درایر»، «جان کاساوتیس» و «وودی آلن» منتشر شده‌است.
دسته بندی های کتاب صحبت به زبان میل؛ فیلم های کارل درایر
ادبیات آمریکا
سینما و تئاتر
سینماگران بزرگ
قسمت هایی از کتاب صحبت به زبان میل؛ فیلم های کارل درایر (لذت متن)
آن چه روز خشم در پایان و به شکلی تراژیک به ما می گوید اینست که سرکوب گری ای که آن (و روایت دراماتیک درایر) درمقابل خود می بیند نتیجه ی هیچ تدبیر نهادی یا اجتماعی از شناخت نیست. کلیسا، دولت، خانواده، فاشیسم یا هیچ فردی این سرکوب گری را ایجاد نکرده است. دشمنی برای شکست دادن وجود ندارد. هیچ سازماندهی دوباره ی اجتماعی نمی تواند دنیا را تغییر دهد. سرکوب گری وارد رمزگان همه ی زندگی، همه ی درام ها، همه ی زبان ها و همه ی هنرها شده است. الزامات رویدادهای مادی، مسئولیت های تعامل اجتماعی و مقتضیات گفتار (و خود روایت)، خواب و خیال رمانتیک ما را مجبور می کنند تا با راه پرمانع دنیا کنار بیایند. مسئولیت ها و سرکوب گری های درام به اندازه ی مسئولیت ها و سرکوب گری های زندگی، لاجرم روح ما را زمین می زنند. با این همه، نهادهای اجتماعی مانند کلیسا و دولت از آسمان نیامده اند یا از طریق نیروهای بیگانه به ما تحمیل نشده اند. این نهادها خود ما هستند. ما آن ها را به وجود آورده ایم؛ ما و دیگرانی مانند ما آن ها را تأیید کرده ایم. بینش عمیق و تراژیک این شاهکار عظیم، همین است. بدین خاطر غافلگیرکننده نیست که درایر در گرترود، که از برخی جهات بازسازی نوستالژیک و تجدیدنظرطلبانه ی همین فیلم است، با قاطعیت و آشکارگی همان چیزی را اذعان می کند که در صحنه ی پایانی روز خشم فقط با کنایه و محتاطانه می گوید: هیئت اصلی او که به طرز حیرت انگیزی تحریک کننده، به طرزی تخیلی اسرارآمیز و به طرز مسحورکننده ای افسونگر است، هیچ راهی برای نجات روح خود ندارد مگر با دست کشیدن از کل دنیا. هراس تراژیک روز خشم که در گرترود به بازشناسی تراژیک تبدیل می شود چنین ماهیتی دارد: زیستن در دنیا معادل دست کشیدن از روح خویش است.