کتاب جزیره ی دکتر مورو

رمان «جزیره دکتر مورو» نوشته‌ی اچ. جی. ولز، یکی از آثار کلاسیک و ماندگار در ادبیات علمی‌-تخیلی است که در دل داستانی مهیج و رازآلود، به پرسش‌هایی عمیق درباره‌ی اخلاق، هویت انسانی، مرزهای علم و نسبت انسان با طبیعت می‌پردازد. روایت داستان از زبان ادوارد پرندریک، مردی انگلیسی است که پس از یک سانحه‌ی دریایی، سر از جزیره‌ای دورافتاده در اقیانوس آرام درمی‌آورد؛ جزیره‌ای که نه تنها از جهان بیرون جدا افتاده، بلکه میزبان رازهایی تاریک و حیرت‌انگیز است.
در این جزیره، پرندریک با دکتر مورو، دانشمند تبعیدی و جنجالی آشنا می‌شود؛ فردی که در گذشته به‌خاطر انجام آزمایش‌هایی غیراخلاقی بر روی موجودات زنده، از جامعه‌ی علمی انگلستان رانده شده است. دکتر مورو به همراه دستیارش مونتگومری، در انزوای این جزیره به کار خود ادامه داده و دست به آزمایش‌هایی عجیب و خوف‌انگیز زده است. او حیوانات را از طریق جراحی‌های پیچیده و مداخله در ساختار زیستی‌شان، به موجوداتی شبه‌انسانی تبدیل کرده و تلاش می‌کند از آن‌ها جامعه‌ای منظم و انسانی بسازد.
این موجودات گرچه به ظاهر انسان‌شکل هستند، اما همواره در کشاکش میان طبیعت حیوانی و آداب تحمیل‌شده‌ی انسانی، درگیر نوعی بحران هویتی‌اند. این جدال درونی، سوالاتی اساسی را پیش می‌کشد: آیا انسان‌بودن تنها به ظاهر و ساختار بدن محدود می‌شود یا مفاهیمی چون آگاهی، اخلاق، اختیار و همدلی نیز در تعریف انسان نقش دارند؟ تا کجا می‌توان مرز میان انسان و حیوان را تغییر داد؟ و اساسا علم تا چه اندازه حق دارد در طبیعت مداخله کند؟
«جزیره دکتر مورو» تنها درباره‌ی ترس از موجودات عجیب‌الخلقه یا دانشمندی دیوانه نیست. این رمان، تصویری هشداردهنده از علمی است که از اخلاق تهی شده، از جامعه‌ای که در ظاهر قانونمند است اما زیر پوست آن، خشونت و بی‌ثباتی می‌جوشد، و از انسانی که از ناشناخته‌ها می‌ترسد و در برابر تفاوت، واکنشی پر از وحشت نشان می‌دهد.
ولز در زمانی این رمان را نوشت که علم هنوز به گستره‌ی امروز نرسیده بود، اما نگاه او به آینده، شگفت‌آورانه دقیق و پیش‌گویانه است. «جزیره دکتر مورو» با نثری روان و داستانی پرکشش، همچنان پس از گذشت بیش از یک قرن، خواننده را به تفکر وادار می‌کند و موضوعاتی را مطرح می‌کند که امروزه نیز در حوزه‌ی زیست‌فناوری، اخلاق علمی و فلسفه‌ی وجود، همچنان محل بحث و چالش هستند.