"مردم نگاری ایرانی" اثری است به قلم "جبار رحمانی" که توسط پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی به چاپ رسیده است.
مردم نگاری به یک جزء ثابت از مجموعه روش‌های تحقیق تبدیل شده است. این رشته در انسان‌شناسی توسعه یافته است، اما در دهه‌‌ها‌ی اخیر استفاده از آن به طور گسترده در علوم اجتماعی و علوم انسانی گسترش یافته است. ارزیابی انتقادی داده‌‌ها‌ی مردم نگاری هنوز به خوبی توسعه نیافته و در پرده ابهام است. بنابراین استفاده مناسب از این نوع مواد مستلزم شناخت نقاط قوت و ضعف خاص آن است. این موارد نه تنها از اهدافی که زیربنای کار مردم نگاری است، چه آگاهانه و چه ناخودآگاه، ناشی می‌شود، بلکه از پیشینه فرهنگی محققین، عوامل مختلفی که هر رابطه خاص بین محقق و سوژه را تعیین می‌کند، و عوامل دیگری که به دلیل زمان و مکان خاص ایجاد می‌شوند، منشا گرفته‌اند. محل مشاهده همه این عوامل در طول زمان تغییر کرده و همچنان در حال تکامل هستند. "جبار رحمانی" با آگاهی به این نقاط قوت و ضعف، کتاب "مردم نگاری ایرانی" را به رشته‌ی تحریر درآورده که یکی از منابع کم‌نظیر علوم اجتماعی می‌باشد.
کتاب پیش رو تلاش می‌کند تا مشخصه‌های "مردم نگاری ایرانی" را تا جایی که ممکن است، بدون از دست دادن تنوع فرهنگی در ایران معرفی کند. مردم‌نگاران به طور تصادفی به مشاهده نمی‌پردازند یا به طور جامع گزارش نمی‌دهند. هر پروژه میدانی مردم‌نگاری در چارچوب مجموعه در حال تحول مباحث نظری، پیرامون تبیین تنوع و تفاوت در اندیشه و رفتار انسان از جامعه‌ای به جامعه دیگر طراحی شده است. بنابراین کتاب "مردم نگاری ایرانی" نوشته‌ی "جبار رحمانی"، یک اثر منحصر به فرد است که محققین می‌توانند برای مطالعه‌ی ویژگی‌های خاص کشور ایران از آن بهره ببرند.
کتاب مردم نگاری ایرانی
پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی
جبار رحمانی
