این نمایشنامه در زمره ی آثار تئاتر مستند قرار می گیرد. هم موضوعی که کاراکترها پیرامون آن گفت وگو می کنند و هم خود کاراکترها واقعی اند. متد اسمیت استفاده از تکنیک های ژورنالیستی است؛ اما هنگام اجرا و تجسم این افراد روی صحنه، ما با اجرایی دراماتیک مواجه خواهیم بود. اثر او روی کاغذ شامل مونولوگ هایی است که از مصاحبه به دست آمده اند. در این مونولوگ ها صدای خود اسمیت به عنوان مصاحبه گر حذف شده و به سختی می توان فهمید که دقیقا چه سوالاتی از افراد پرسیده است. اما روی صحنه هدف او کنار زدن خودش در نقش مصاحبه گر، و عینیت بخشی و آداپته کردن کاراکترها و گفتارشان است.گفتاری که در زبان این نمایشنامه به کار رفته زبان ابداعی خود نویسنده نیست، بلکه در واقع کلمات واقعی افرادی است که با لهجه و دستور زبان های مختلف به توصیف یک واقعه می پردازند. کاراکترهای اسمیت مثل آدم های واقعی حرف می زنند چون آن ها واقعی اند. خود او به عنوان نویسنده و اجراگر، وزن جملات مرسوم در گفت وگو و متن گفتارها را در رونوشت لفظی آن ها اعمال می کند.
یکشنبه
آنا دیور اسمیت
