کتاب چیزهایی که شب تق و توق می کنند

نمایشنامه‌ی کوتاه «تاریکی همچون رویا» اثر دان نیگرو، نمونه‌ای استادانه از مونولوگ تک‌پرده‌ای برای یک بازیگر زن است که با حدود ده دقیقه اجرا، مخاطب را وارد دنیایی مرموز و روان‌شناختی می‌کند. این اثر، منتشر شده توسط Samuel French (از طریق Concord Theatricals) به عنوان بخشی از مجموعه‌ی «قصه‌هایی از مهمانخانه‌ی گل سرخ و نمایشنامه‌های دیگر»، تمرکز خود را بر شخصیت دزدمونا-یک بازیگر زن تنها-قرار داده است که برای بازی در نقش پری در نمایشی از «رویای شب نیمه تابستان» آماده می‌شود. داستان با دعوت دزدمونا از مردی که هفت سال است ندیده، آغاز می‌شود؛ دعوتی که قرار است تجربه‌ای ساده و دلپذیر باشد اما به تدریج به سفری ذهنی و عاطفی پرتنش تبدیل می‌شود. در طول مونولوگ، دزدمونا با مرد همراه می‌شود و هر دو در مسیر جاده‌های تاریک روستایی حرکت می‌کنند؛ او با خودرو جلو می‌رود و مرد در عقب، و این حرکت فیزیکی استعاره‌ای از کشمکش درونی و عبور از خاطره، ترس و انتظار است. دزدمونا در خلال رانندگی، از آنچه ممکن است پس از توقف نهایی رخ دهد، وحشت پیدا می‌کند و اضطراب او به تدریج شدت می‌یابد. این روند، رابطه‌ی بین واقعیت و رویا، بین ترس و جذابیت، و بین گذشته و حال را به نمایش می‌گذارد. نیگرو در این اثر چندین مضمون کلیدی را بررسی می‌کند. نخست، تنهایی و میل به ارتباط؛ دعوت دزدمونا نشان‌دهنده اشتیاق به بازسازی ارتباطی از دست‌رفته است، اما همزمان با عدم قطعیت و فاصله‌ای روان‌شناختی مواجه است. دوم، رویای واقعیت و امر سورئال؛ عنوان و سفر شبانه به عنوان نمادی از عبور ذهن از خاطره، پشیمانی و ترس، کیفیتی رویاگونه به روایت می‌بخشد. سوم، قدرت حرکت و گذار؛ جاده نمادی از مسیر روانی و عاطفی دزدمونا است که او هدایت می‌کند و در عین حال تحت تأثیر گذشته و اضطراب است. چهارم، هویت و اجرا؛ نقش دزدمونا به عنوان پری منعکس‌کننده وضعیت شخصی و روانی اوست، جایی که زندگی و صحنه به یکدیگر آینه می‌شوند. نقاط قوت این مونولوگ در تمرکز شدید بر یک بازیگر و توانایی خلق تجربه‌ای روانشناختی و احساسی قوی است. نیگرو بیش از آنکه بر طرح داستانی متکی باشد، فضا، لحن، صدا و تصویرسازی را در مرکز قرار می‌دهد و همین ویژگی اثر را برای اجراهای صمیمی ایده‌آل می‌کند. از سوی دیگر، محدودیت‌های اثر شامل کوتاهی زمان اجرا و پایان باز آن است؛ مخاطبانی که انتظار روایت کامل یا کنش بیرونی گسترده دارند، ممکن است آن را پراکنده یا مبهم بیابند. همچنین کیفیت رویاگونه‌ی متن نیازمند صحنه‌پردازی و بازیگری حساس است تا اثرگذاری کامل حفظ شود.
در نهایت، «تاریکی همچون رویا» یک مونولوگ مختصر و جذاب است که مخاطب را به فضایی میان خاطره، ترس، میل و هویت می‌برد. دزدمونا در تاریکی جاده، همانند یک پری در رویای شب نیمه تابستان، ما را به سوی ناشناخته‌ها هدایت می‌کند و تجربه‌ای سورئال، روان‌شناختی و به یادماندنی از تئاتر یک‌نفره خلق می‌کند.