اگرچه شواهد حکایت دارند گه جامعه ایران در دهه های آتی پیر خواهد بود، در حال حاضر که همچنان از ساختار سنی جوانی برخودار است، سیاست ها و برنامه های مشخصی برای استفاده از این ویژگی اجتماعی به چشم نمی خورد. آمار مهاجرت، میزان امید به آینده، جلب اعتماد و مشارکت جوانان در امور کشور و پاره ای بدبینی ها و محدودیت ها درقبال آن ها که از تضادهای نگرشی و نسلی نشئت می گیرد، نقش و حضور جوانان را گنگ و پرچالش کرده است. اگر جوانی جامعه فرصت است- ونه تعدید- می بایست بر تناقص ها و شکاف ها فائق بیاییم و سیاست هایی منطبق با بهره وری از آن فرصت در پیش بگیریم.
کتاب جوان و جوانی در ایران
نشر کتاب پارسه
مجموعه ی نویسندگان