خیابان های شیراز، مثل خیابان های همه جای دنیا، اسمی دارند. ولی این اسم ها برای من فقط اسم اند و یادآور چیزی نیستند، شاید به این دلیل که بابام ارتشی بود و ما هر از گاهی ساکن یک شهر بودیم. آن اوایل این حس را در مورد خیابانی که مغازه ی پدرام در آن بود هم داشتم. حس رهگذری که در حال عبور است. فکر می کردم روزی از آن جا می روم و دیگر هیچ وقت برنمی گردم. جالب این جاست که در تصورات مان ما یا در هرگزیم یا در همیشه. وقتی تک و توک پیرمردها و پیرزن هایی را می دیدم که، از میان جمعیت جوان، از عرض خیابانی رد می شدند که مغازه ی پدرام در آن بود، نمی توانستم تصور کنم در بیست سالگی هم از این جا گذشته باشند. چه طور می توان یک عمر را صرف گذشتن از یک خیابان کرد؟ این خیابان، خیابان پدرام بود. بعد شد خیابان من.
چند وقت پیش تلویزیون اعلام کرد که شب آسمان شهاب باران است. ساعتش را هم اعلام کرد. فکر کردم می روم پشت بام و تماشا می کنم، اما یادم رفت. صبح یادم آمد که نرفته ام. فکر کردم زندگی همین طوری است، یک لحظه اگر حواست نباشد از دست می دهی.
بعد از یک سال دوباره مجرد شده بودم. اما این دفعه به معنای واقعی. آدم وقتی ازدواج نکرده معنای مجردی را درست نمی قهمد، به خصوص چون با خانواده زندگی می کند. آخر کجا مجردیم وقتی مثلا با سه نفر دیگر زندگی می کنیم؟
نشر چشمه