کتاب ریچارد بیچاره

سانز در «ریچارد بیچاره» از زندگی روزمره و دوستانش در شهرک مارسی که تاثیر زیادی بر او گذاشته‌اند صحبت می‌کند. اما مهم‌ترین مسئله برایش این‌ است که بنویسد تا مردم را بخنداند:

«هر وقت گوشی پزشکی می‌بینم، می‌ترسم. ولی حالا اینجا با سرخوشی می‌گذارم هر کار می‌خواهد بکند: اولین بار است که با دکتر برکولت ملاقات می‌کنم. برای چک‌آپ. البته در سن و سال من این جور چک‌آپ‌ها طبیعی‌ست.

افتخار می‌کنم. همه‌ی ما افتخار می‌کنیم. مفتخریم بعد از سی سال زندگی در جهان چهارم، بالاخره یک دکتر عمومی داریم. مفتخرتریم که این دکتر دست‌پرورده‌ی خودمان است. دکتر برکولت اینجا به دنیا آمده، همین جا بزرگ شده، تحصیلاتش را (البته در جای دیگر) به انجام رسانده و بعد از آن هم همین جا کار می‌کند، پیش خودمان در نفلیه! ده سال از این حادثه‌ی شگفت انگیز گذشته.

بین گروهی بیکار، پایه حقوق بگیر، حقوق بیکاری بگیر، بین آدم‌هایی که یک عمر اینطور زندگی کرده‌اند، خوب توانسته گلیمش را از آب بیرون بکشد. قبلا حتی دیپلمه هم کمیاب بود، دریغ از یک نفر که به یاد بیاورم. شاید بتوان گفت ارثی‌ست: حتی یک بزرگسال هم نمی‌بینم که تا حالا توانسته باشد به تحصیلات دانشگاهیش بنازد.»