کتاب خدا آن گونه که من می فهمم

در نگاه من، خدا حقیقت و عشق است؛ خدا اخلاق و درستکاری است؛ خدا شهامت و بی پروایی است. خدا سرچشمه نور و زندگی است و با این حال، برتر از همه این هاست. خدا وجدان است. او حتی کفر و الحاد کافران و بی دینان است؛ چرا که با عشق بی کرانش، به کافران هم مجال زیستن می دهد. او جوینده و کاونده دل هاست. از مرزهای زبان و منطق درمی گذرد و فراتر می رود. ما را بهتر از خودمان می شناسد و از آنچه در قلب هامان می گذرد آگاه تر از خود ماست. کلام ما را می بخشاید و برما نمی گیرد زیرا می داند آنچه غال با بر زبانمان جاری است - چه خود بدانیم و چه ندانیم در دل هامان نیست. برای آنان که به حضور تجسدیافته اش نیاز دارند خدایی تجسدیافته است. برای آنان که وجود ملموسش را می خواهند در قالب جسم ظاهر می شود. پاک ترین جوهره عالم هستی است. این مومنانند که وجودش را حس می کنند. او همه چیز همه انسان هاست. در درون ما و در همان حال، فراتر و برتر از ماست. می توان نام خدا را از کنگره حذف کرد ولی ما را هرگز یارای زدودن قدرت خدا نیست. آیا پایبندی و باور استواری که از آن سخن می گوییم همان چیزی نیست که در نام خدا مستور است؟ بی شک وجدان جز تعبیری نارسا و تصنعی از ترکیب بی آلایش آن سه حرفی نیست که واژه خدا را تشکیل می دهند. ارتکاب زشتی های پلید و نفرت انگیز یا درنده خویی های پست و غیرانسانی تحت لوای نام او دلیل بر نفی وجودش نیست. او تحمل بی منتهای رنج است. خدا شکیبا و صبور و، در همان حال، جبار و قاهر است. سخت گیرترین موجود این جهان و آن جهان است. با ما همان می کند که ما با همسایگان خود - اعم از انسان و حیوان - کرده ایم. عذر و بهانه جهل و غفلت را در پیشگاه او راهی نیست. و با این حال، بخشایشش بی انتهاست چه، درهای توبه را همواره بر بندگانش گشوده می دارد. خدا بزرگ ترین دموکراتی است که جهان به خود دیده است چراکه ما را «بی غل و زنجیر» رها می کند تا بین خیر و شر، خود به اختیار، یکی را برگزینیم. او بزرگ ترین جباری است که بشر تا به حال شناخته است چراکه غالبا فنجان را از لبان ما باز می ستاند و به نام اختیار محدوده ای کوچک و تنگ برای حرکت به ما می بخشد و بدین سان ما را ابزاری برای سرگرمی و سرور خود می سازد.