هیچ کدام از ما در مورد طوفانی که در پیش رو بود چیزی نمی داند. تنها یک سال بعد جهان طوری شروع به تغییر می کند که قابل باور نیست. ابتدا به تدریج اما بعد به صورت باور نکردنی ای خوشحالم که مادرم نیست تا شاهد این اتفاقات باشد.
با حمله ی آلمان به لهستان در اول سپتامبر 1939 نام هیتلر در میان یهودی ها زمزمه می شود. ارتش لهستان با وجود مجهز بودن به سلاح هیچ توانی مقابل آلمان ها که با تانک آمده اند، ندارد. این است که کشورمان به راحتی با تنها یک ماه جنگ مقابل آلمان شکست می خورد. هیتلر و استالین برای حمایت از هم، پیمانی می بندند و لهستان بین آن ها تقسیم می شود. این وضعیت، برای همه پرتنش است.
پدرم می گوید: «با رهبری هیتلر، آلمان دوباره ابرقدرت می شه.» همکاران او در تعمیرگاه همگی می خواهند به او رأی بدهند.
مادرم می گوید: «اگه آلمانی باشی و کسی بهت بگه تو برتر متولد می شی معلومه حرف قشنگیه و خوشت می آد. از اینم بهتر اینه که بهتون بگن اگه روزگارتون بده به خاطر یهودیاست و تقصیر شما نیست. مردم این چیزا رو بهتر قبول می کنن تا دلایل و توضیحات منطقی.»
مادرم مردم را در قالب گروه ها و دسته ها قضاوت نمی کند او به فردیت اعتقاد دارد. مادرم می گوید: «نه همه ی آلمانیا خوبن نه همشون بد، یهودیا هم همین طور.» او به صراحت اعتقادش را بیان می کند.
آن ها آن قدر سر این مسئله مشاجره می کنند تا وقتی که من و برادرم می گوییم ساکت. ما وعده های هیتلر را دوست نداریم. یک بار سخنرانی هیتلر را شنیدیم و قدرت هیپنوتیزم او بر مردم را دیدیم.
او همان تأثیر را روی پدرم می گذاشت.
پدرم با واقعیت ها استدلال نمی کند. او با حمله به دیگران کارش را پیش می برد و در بحث عادلانه رفتار نمی کند. به مادرم می گوید: «تو درباره ی سیاست چی می دونی، این چیزا رو موقع آشپزی کردن یاد گرفتی؟»
چیزی که مادرم می گوید این است: «تا چشمت دربیاد.»
با خودم فکر می کنم هیچ وقت با کسی مثل پدرم ازدواج نمی کنم...
مهرگان خرد
جی ال ویتریک
