هیرش، متصدی امور بلوک ۳۱، از اتاقک کوچکش بیرون آمد و وانمود کرد که از ملاقات با سربازان اس. اس بسیار خوشحال شده است. او برای خوشامدگویی به افسران، پاشنه هایش را با صدای بلند به هم جفت کرد: این روشی برای ادای احترام نظامی بود، چه به نشان اطاعت و فرمانبرداری و چه از روی بیم و هراس، منگل نیم نگاهی به او کرد؛ همچنان در حال سوت زدن بود با دستانی که پشت سرش به هم گره کرده بود. کسی که همه او را کشیش می نامیدند، به دقت نگاهی به آن کلبه انداخت، دستانش همچنان داخل آستین و حول محور میانی بدنش و سلاحی که به همراه داشت قرار گرفته بود.
هرچه گفته بودند درست بود.
کشیش زیر لب گفت:«تفتیش.
سرباز اس. اس دستور را تکرار کرد، به قدری آن را تکرار کرد تا آویزه گوش زندانیان بشود.
در مدرسه به آن ها گفته بودند که آن ساعت نبوغ و ابتکار استادی به نام هائوش است و قدمتش بیش از پانصد سال است. اما مادر دیتا داستان تاریک تری برای او تعریف کرده بود. پادشاه به هانوش دستور می دهد ساعتی بسازد که به طور اتوماتیک رأس هر ساعت مجسمه ای از پنجره بالای عقریه نجومی بیرون بیاید و بنوازد. وقتی که ساخت ساعت به پایان می رسد، پادشاه به مباشرانش دستور می دهد تا چشمان سازنده ساعت را کور بکنند تا هرگز نتواند شگفتی دیگری مانند این را خلق کند. اما ساعت ساز انتقام خود را می گیرد و دست خود را داخل ساعت می کند و آن را از کار می اندازد. چرخ دنده ها دستش را خرد می کنند و مکانیسم ساعت متوقف می شود و ساعت سال ها خراب می ماند. گاهی اوقات دیتا از آن دست قطع شده کابوس هایی می دید که برای خود لابه لای آن چرخ دنده ها می پیچید.
نشر نون
آنتونیو ایتوربه
Shelf Awareness