کتاب دیه گوی عزیز کیلا تو را در آغوش می کشد

«دیه گوی عزیز کیلا تو را در آغوش می کشد» رمانی کوتاه و تکان‌دهنده از نویسنده‌ی برجسته‌ی مکزیکی، النا پونیاتوسکا، است که نخستین بار در سال ۱۹۷۸ منتشر شد. این اثر که بر بستری تاریخی استوار است، از دل واقعیت سر برمی‌آورد اما با نیرویی داستانی جان می‌گیرد: مجموعه‌ای از نامه‌های خیالی از سوی نقاش روسی، آنجلینا بلوف، خطاب به معشوق دورافتاده‌اش، دیه‌گو ریورا، هنرمند پرآوازه‌ی مکزیکی. پونیاتوفسکا در قالب این مونولوگ‌های نامه‌وار، لایه‌های ظریف عشق، رهاشدگی، هویت هنری و محو شدن زنان در سایه‌ی مردان تاریخ‌ساز را می‌کاود.
داستان در پاریس پس از جنگ جهانی اول می‌گذرد؛ جایی که بلوف، تنها و درمانده، پس از بازگشت بی‌خبر ریورا به مکزیک، در آپارتمانی سرد و خالی به نوشتن دوازده نامه‌ی پیاپی پناه می‌برد. دیه‌گو قول داده کسی را برای بردن او بفرستد، اما این وعده هیچ‌گاه تحقق نمی‌یابد. در طی ماه‌ها، لحن نامه‌ها از امیدی ملایم و استغاثه‌ای صادقانه، به خشم نهان، دل‌شکستگی و نهایتا سکوتی سنگین فرو می‌لغزد. آن‌چه آغازش تمنای دیدار دوباره است، سرانجام به پرتره‌ای دردآلود از زنی بدل می‌شود که آرام‌آرام در غیاب معشوق، خویشتن را گم می‌کند.
در مرکز این رمان، مفهوم تبعید عاطفی قرار دارد: نه صرفا جدایی مکانی، که انزوای ژرفی که از بی‌پاسخ ماندن، از بی‌صدایی و نادیده‌انگاری برمی‌خیزد. اشتیاق بلوف نه فقط حسرتی عاشقانه، بلکه پژواکی از جایگاه سست زنان هنرمند در جهان مردسالار هنر است. از دیگر مضامین کلیدی، حذف هنری است. آنجلینا بلوف، نقاشی صاحب‌سبک، در تاریخ هنر عمدتا به عنوان یادداشتی حاشیه‌ای در زندگی ریورا ثبت شده است. پونیاتوفسکا با این مکاتبه‌ی خیالی، صدای او را احضار می‌کند؛ صدایی خلاق، رنج‌دیده و انسانی، که نشان می‌دهد چگونه زنانی چون بلوف، خود را در خدمت رویاهای مردان خویش فرسوده‌اند. در نهایت، این رمان کوتاه پرسشی تلخ را پیش می‌کشد: مرز میان عشق و فراموشی کجاست؟ وابستگی شدید بلوف به ریورا، هویتش را تضعیف می‌کند و به رابطه‌ای بدل می‌شود که عشق را به شکلی تدریجی و بی‌صدا می‌فرساید.
«دیه گوی عزیز کیلا تو را در آغوش می کشد» اثری است شاعرانه، متأثرکننده و بی‌نهایت انسانی. پونیاتوفسکا از خلال صدای فراموش‌شده‌ی آنجلینا بلوف، گذشته‌ای غمگین و زیبا را احضار می‌کند و ما را به اندیشیدن درباره‌ی سکوت‌هایی فرامی‌خواند که در دل هر روایت عاشقانه‌ی مردانه نهفته‌اند. این اثر، با نثری موجز اما عاطفه‌مند، مخاطب را به تماشای ویرانی تدریجی یک زن در آینه‌ی بی‌پاسخ عشق دعوت می‌کند؛ و در این مسیر، چیزی فراتر از روایت یک دل‌شکستگی را به تصویر می‌کشد: پژواکی از فریادهایی که هرگز شنیده نشدند.