عهد عتیق یا عهد قدیم یا تنخ کتاب مقدس یهودیان است که مسیحیان نیز آن را پذیرفته و به عنوان بخش اول از دو بخش کتاب مقدس قرار داده اند. عهد عتیق نامی است که مسیحیان در مقابل عهد جدید به این کتاب داده اند؛ اما یهودیان به کتاب مقدس خود تنخ می گویند که شامل تورات (پنج کتاب اول تنخ) به علاوهٔ کتابهای پیامبران است.
نسخه های کنونی تنخ از ۳۹ کتاب تشکیل شده اند؛ ترتیب این کتاب ها در نسخه های یهودی و مسیحی با هم تفاوت دارد؛ مسیحیان علاوه بر این، ۷ کتاب دیگر را هم در زمرهٔ کتاب های عهد عتیق وارد کرده بودند اما یهودیان آن کتب را اپوکریفا می نامیدند و نامعتبر می دانستند. مارتین لوتر رهبر نهضت پروتستان در الهامی بودن این کتاب ها تردید کرد و آن ها را از عهد عتیق خارج کرد، اما فرقه های کاتولیک و ارتدوکس همچنان این کتب را معتبر می دانند و همراه با عهد عتیق به چاپ می رسانند.
اصطلاح عهد عتیق از نظر مسیحیان، ناظر به پیمانی است که خدا با پیامبران پیش از عیسی بسته بود. در این پیمان نجات بشر (یا مرتبه ای از آن) با وعده و وعید، قانون و شریعت به دست می آید، در حالی که در عهد جدید نجات از طریق محبت حاصل می شود.
می دانیم که عهد عتیق، در یک زمان معین، و توسط شخصی معین تنظیم نیافته بلکه، مجموعهٔ اسفار آن توسط اشخاص گوناگون، در دوران های گوناگون نگارش شده است. نخستین سفر از این اسفار را سفر عاموس و آخرین آن ها را سفر دانیال دانسته اند. سفر نخستین چنان که گفته اند در سال ۷۵۰ پیش از میلاد و سفر آخرین در قرن دوم پیش از میلاد نوشته شده است.
ترجمه ی کتاب عهد عتیق در چهار جلد منتشر شده است . که نام جلد سوم آن کتاب های حکمت است و پیروز سیار آن را ترجمه کرده است. این چهار جلد را نشر نی منتشر کرده است.
کتاب عهد عتیق (جلد سوم)
نشر نی
مجموعه ی نویسندگان