کتاب شب آتش

«شب آتشین» روایتی از تجربه‌ی شخصی اریک امانوئل اشمیت در جوانی اوست، زمانی که برای تحقیق درباره‌ی شارل دو فوکو به صحرای الجزایر سفر می‌کند. در طول این سفر، اشمیت از گروه خود جدا می‌شود و چندین ساعت را در بیابان تنها می‌ماند. این اتفاق باعث می‌شود شب را در شرایط سخت و بدون آب و سرپناه بگذراند، شبی که بعدا از آن به عنوان «شب آتش» یاد می‌کند.
اشمیت در این شب، تجربه‌ای توصیف‌ناپذیر و درونی را از سر می‌گذراند که خودش آن را به نوعی مواجهه با امر قدسی تعبیر می‌کند. او که تا پیش از آن خود را فردی ندانم‌گرا و متکی به فلسفه می‌دانست، بعد از این واقعه به نوعی باور و ایمان شخصی می‌رسد. این تحول ناگهانی نه از طریق استدلال منطقی، بلکه از دل یک تجربه‌ی وجودی و عمیق شکل می‌گیرد. در ادامه‌ی کتاب، اشمیت به بازتاب این تجربه می‌پردازد؛ اینکه چطور تنهایی، خطر و بی‌پناهی در دل طبیعت، او را به پرسش‌هایی درباره‌ی معنا، ایمان، مرگ، و موقعیت انسان در جهان سوق می‌دهد. متن کتاب بیشتر از آنکه روایتگر یک ماجراجویی خارجی باشد، به تأملات درونی نویسنده و تلاشش برای درک آنچه در آن شب برایش اتفاق افتاد، اختصاص دارد.
«شب آتشین» بیش از آنکه بخواهد پاسخی مشخص درباره‌ی دین یا ایمان ارائه دهد، گزارشی شخصی از یک تحول درونی است. اشمیت تجربه‌ی خودش را تعریف می‌کند بدون اینکه ادعای عمومی بودن آن را داشته باشد. متن کتاب ترکیبی از سفرنامه، تفکر فلسفی و روایت تجربه‌ی عرفانی است، بدون تبلیغ یا وابستگی به هیچ سنت دینی خاص.