کتاب پهپادهای رزمی در نبردهای آینده

سامانه های هوایی بدون سرنشین رزمی متعاقبا قادر به اجرای طیف کاملی از ماموریت های هوایی مانند جمع آوری اطلاعات، مراقبت، اکتساب هدف و شناسایی، سوخت گیری هوایی، حتی سوخت گیری هوایی از یک وسیله هوایی بدون سرنشین رزمی دیگر، شناسایی و کنترل تهاجمی، پشتیبانی هوایی نزدیک، سرکوب پدافند هوایی دشمن، رهگیری، تهاجم الکترونیک و شاید کنترل تمام آسمان شامل ضد هوایی تدافعی و ضد هوایی تهاجمی خواهند بود. یکی از بزرگ ترین مزایای سامانه های هوایی بدون سرنشین رزمی، سطح مقطع راداری بسیار پایین است؛ در صورتی که از فناوری کم پیدایی بهره برداری گردد. سامانه های هوایی بدون سرنشین رزمی مداومت بالایی داشته که استمرار و در دسترس بودن را به همراه دارد و بدون داشتن خدمه هوایی، امکان حضور در محیط های آلوده را خواهند داشت. عدم وجود تهدید برای خدمه هوایی بخشی از ماجراست، ضمن این که پتانسیل کاهش هزینه های چرخه خدمت و اکتساب را به همراه دارد؛ به علاوه قابلیت استمرار در اعمالی که در حال حاضر هواپیماهای جنگنده با سرنشین قادر به انجام آن نبوده را دارند؛ که اصولا دلیل اصلی به کارگیری آن ها می باشد. از جنبه تاریخی؛ مداومت انسانی مدت زمان سورتی جنگنده ها را به تقریبا 10 ساعت محدود می سازد. در گزارشی که توسط آژانس برنامه های تحقیقات دفاعی پیشرفته وزارت دفاع آمریکا ارائه گردیده آمده است: سامانه سلاح وسایل هوایی بدون سرنشین رزمی پتانیسیل بهره گیری کامل از تحول اطلاعات و فراهم آمدن قدرت هوایی پیشرفته با سطح بالایی از بازدارندگی تاکتیکی و با هزینه های پایین تر در طول چرخه خدمت در مقایسه با سامانه های با سرنشین کنونی را دارند. سامانه های هوایی بدون سرنشین تقریبا نوظهوری مانند پریدیتور باعث شده اند که به عنوان بخشی اصلی از قدرت هوایی در نظر گرفته شوند. عملیات های اخیر ضد شورش توسط سامانه های بدون سرنشین در عراق و افغانستان بر قابلیت های جمع آوری اطلاعات، مراقبت، اکتساب هدف و شناسایی و پشتیبانی هوایی نزدیک تمرکز داشته و در خلیج فارس ماموریت های اطلاعات، مراقبت و شناسایی صورت می دهند.