کتاب روان شناسی تربیتی

جان دبلیو سانتراک در ابتدای کتاب روشنگرانه‌ی خود، «روانشناسی تربیتی» نقل می‌کند: «آموزش و پرورش گذرنامه‌ای به‌سوی آینده است، زیرا فردا متعلق به کسانی است که امروز برای آن آماده می‌شوند». با این ادعای روشنگر، سانتراک زمینه را برای پژوهشی جذاب در رابطه‌ی متقابل پویا بین روانشناسی و آموزش فراهم می‌کند. در دنیایی که به سرعت در حال تحول است، جایی که تقاضاها از مربیان و یادگیرندگان همچنان در حال رشد است، «روانشناسی تربیتی» به عنوان چراغی از دانش و درک عمل می‌کند و بینش‌های ارزشمندی را در مورد علم آموزش و یادگیری ارائه می‌دهد.
کتاب سانتراک، در بن‌مایه‌ی خود، یک راهنمای جامع برای درک اصول روانشناختی است که زیربنای شیوه‌های آموزشی و یادگیری موثر است. سانتراک با استفاده از آخرین تحقیقات در روانشناسی رشد، علوم اعصاب شناختی، و نظریه‌ی آموزشی، عوامل بی‌شماری را که تجربه آموزشی را شکل می‌دهند؛ از تفاوت‌های فردی در سبک‌های یادگیری گرفته تا زمینه‌های اجتماعی- فرهنگی که در آن یادگیری اتفاق می‌افتد، روشن می‌کند.
یکی از جذاب‌ترین جنبه‌های «روانشناسی تربیتی» تاکید آن بر اهمیت تمرین مبتنی بر شواهد‌ است. سانتراک به‌دقت تحقیقات تجربی را بررسی می‌کند که به مداخلات آموزشی کمک می‌کند، و به خوانندگان پایه‌ی محکمی برای ایجاد استراتژی‌های آموزشی خود ارائه می‌دهد. با ادغام تئوری و عمل، او به مربیان قدرت می‌دهد تا تصمیمات آگاهانه‌ای اتخاذ‌ کنند که نتایج یادگیری را برای همه‌ی دانش‌آموزان بهینه می‌کند. سانتراک در سراسر کتاب بر اهمیت تفاوت‌های فردی در یادگیری و رشد تاکید می‌کند. او نشان می‌دهد که هر یادگیرنده‌ای منحصربه‌فرد است، با نقاط قوت، چالش‌ها و تجربیات خود. با پذیرش یک رویکرد مبتنی بر نقاط قوت، او مربیان را تشویق می‌کند تا تنوع فراگیران را بشناسند و از آنها تجلیل کنند، در حالی‌که حمایت هدفمندی را برای رفع نیازهای خاص آن‌ها ارائه می‌کند. اما «روانشناسی تربیتی» فقط منبعی برای مربیان نیست، بلکه فراخوانی برای اقدام برای والدین، سیاستگذاران و جامعه به عنوان یک کل است. سانتراک استدلال می‌کند که آموزش یک مسئولیت جمعی است و نیازمند همکاری همه‌ی ذینفعان برای ایجاد محیط‌هایی است که یادگیری و رشد را تقویت می‌کند. همانطور که می نویسد :«آموزش پرکردن سطل نیست، بلکه روشن‌کردن آتش است.»