نوافلاطونیسم جریانی فلسفی است که در دوران پس از فلاطون (حدود قرن سوم تا پنجم میلادی) در دنیای یونان و بعدا در دنیای رومی شکل گرفت. این جریان فلسفی به توسعه و تفسیر آثار فلاطون اختصاص دارد و تأکید بر مفاهیم اندیشه‌های اصلی فلاطونی، به ویژه تأمل در مفهوم واحد و ایده‌ها (Forms) دارد. نوافلاطونیسم تاثیر بزرگی بر فلسفه و ادب در دوره‌های بعدی داشته است و به عنوان یکی از جریانات مهم در تاریخ فلسفه شناخته می‌شود.
«اصول الهیات» اثری است درباره فلسفه نوافلاطونی که توسط پروکلوس (حدود 412-485) نوشته شده است. به عنوان یک خلاصه سیستماتیک از متافیزیک نوافلاطونی تصور می شود و همچنین اغلب به عنوان یک مقدمه کلی برای این موضوع عمل کرده است.
این کتاب در طول قرون وسطی تأثیر گسترده‌ای داشت، به‌ویژه از طریق اقتباس عربی قرن نهم کتاب الخیر المحح («کتاب شرح خیر ناب»). پروکلوس اصطلاح «الهیات» را در مطالعه «اصول اولیه» همه چیز به کار می برد. گزاره ها را می توان به طور غیررسمی به دو قسمت تقسیم کرد، بخش اول، وحدت کثیر را در واحد، علیت، مشارکت، درجه بندی، صفوف، نامتناهی و ابدیت ایجاد می کند. نیمه دوم؛ بر هنادها، هوش ها و روح ها.
کتاب اصول الهیات
موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران