گربه ها و افسانه هایشان قدمتی هزاران ساله دارند. اینکه چرا گربه ها این چنین از ژاپن و چین تا ایران و مصر و اروپا و آمریکا با این وسعت در فرهنگ روزمره ی انسان ها و حتا آیین های مذهبی شان دخیل بوده اند، روایت ها فراوان است و خودش بخش دیگری از این افسانه پردازی ها و قصه گویی هاست. گربه ها و سرنوشت شگفتشان همیشه در نقطه ی توجه بوده اند، در چین و مصر و یونان و روم در حد خدایان محترم بودند و در اروپای مسیحی قرون وسطی همکار شیطان خطاب می شدند و بدترین شکنجه ها و کشتارها شاملشان می شد. این موضوع چنان در سرتاسر اروپا ریشه دوانده بود که بسیاری از پژوهشگران معتقدند دلیل شیوع طاعون در قرون وسطی، ازدیاد جمعیت موش ها با توجه به کشتار گربه ها بوده است! اروپایی ها پس از قرون وسطی و به خاصه پس از رنسانس، آهسته آهسته رابطه شان با گربه ها را بهبود دادند. «شارل پرو» فرانسوی در قرن هفدهم، «گربه ی چکمه پوش» را نوشت؛ گربه ای که عامل موفقیت دوست و صاحبش بود تا حد به پادشاهی رساندنش. یکی دیگر از بهترین و زیباترین داستان های گربه ای، داستان «میکش، گربه ی سخنگو» اثر «جوزف لادا»، تصویرگر و نویسنده ی بزرگ اهل چک است. میکش قصه ی گربه ای در خانه ی یک کفاش است که بلد است با آدم ها حرف بزند. ما نمی دانیم او چه طور زبان آدم ها را یاد گرفته، آن هم اینقدر خوب و قشنگ. درواقع میکش نه فقط بلد است حرف بزند، بلکه با بهترین کلمه ها و جمله ها، زیباترین توصیف ها و با مهربانی و احترام زیاد با آدم ها برخورد و گفت وگو می کند. این مایه ی تعجب همه است. البته که «جوزف لادا» کتاب «میکش، گربه ی سخنگو» را هم به عشق همه ی گربه های دوست داشتنی نوشته و هم برای اینکه بچه ها بدانند باید از زبانمان جوری استفاده کنیم که همه در برخورد با ما حالشان خوب شود. رفتار و گفتار ما، رابطه های ما و زندگی مان را می سازند، این را «میکش، گربه ی سخنگو» خوب به ما یاد می دهد.
کتاب میکش، گربه ی سخنگو
