کتاب هارمونی مدرن

کتاب «هارمونی مدرن » اثر آرتور ایگل ‌فیلدهال که نخستین‌بار در سال ۱۹۱۵ منتشر شد، کوششی است برای پر کردن فاصله میان نظریه‌های کلاسیک هارمونی و شیوه‌های آوانگارد اوایل قرن بیستم. نویسنده در مقدمه‌ی کتاب نوشته است که جریان هنر موسیقی مدرن «گویی تمامی نظریه‌های پیشین را از میان برداشته»، اما در عمل «جدیدترین گرایش‌ها ریشه در اصول اساسی بزرگان»، از موتزارت و بتهوون تا واگنر و استراوس دارند. به همین دلیل، هدف نویسنده ارائه‌ی توضیحاتی است که هم برای خوانندگان عمومی با حداقل پیش‌زمینه موسیقایی و هم برای دانشجویان هارمونی سودمند باشد؛ او برای این منظور واژه‌نامه‌ای جامع از اصطلاحات فنی فراهم کرده و تمرین‌های عملی متعددی در ضمیمه کتاب گنجانده است. ساختار کلی کتاب مشتمل بر شانزده فصل است که از مفاهیم مقدماتی تا پیچیده‌ترین دستاوردهای آوانگارد اوایل قرن بیستم را دربر می‌گیرد. در فصول آغازین، نویسنده با «آزادی بیشتر در چهارچوب‌های سنتی» به کاوش درباره‌ی قواعد کلاسیک حرکت آکوردها می‌پردازد و سپس «تأثیرپذیری از دستگاه‌های مدال» را بررسی می‌کند. هر فصل با مثال‌های متعدد و تحلیل دقیق، شیوه‌ی صحیح اجرای ایده‌ها را نشان می‌دهد و از رویکرد خشک آکادمیک اجتناب می‌کند تا «اهل عمل» نیز از کتاب بهره برند. فصل‌های بعدی کتاب به «کروماتیک و نت‌های غیرهارمونیک» اختصاص دارد. در فصل «ساختارهای نوین آکوردی»، نویسنده از نظریه‌ی «قانون طبیعی و تجربه‌ی عملی» یاد می‌کند و مثال‌هایی از آکوردهای غیردایره‌وار و کاربرد آن‌ها در آثار بتهوون، شوئنبرگ و راول ارائه می‌دهد. کتاب همچنین به «روش‌های امپرسیونیستی» (کارهای دبوسی و راول) می‌پردازد و تأکید می‌کند چگونه کاربرد متوالی آکوردهای یکسان می‌تواند حس مبهمی به موسیقی ببخشد. بخشی از کتاب نیز به بررسی چگونگی پیوند ملودی و ریتم اختصاص یافته است. بخش پایانی کتاب شامل سخن مولف درباره‌ی «تکنیک در خدمت خلاقیت»، ضرورت «تمرین در سبک‌های مختلف» و ارزیابی «رابطه‌ی ارکستر و پیانو» است. همچنین دو پیوست کاربردی شامل تمرین‌های عملی برای فهم بهتر مفاهیم هارمونی و یک واژه‌نامه‌ی کامل ارائه شده تا خواننده بتواند همزمان با مطالعه، توانایی تحلیل و ساخت تفسیر هارمونیک را در خود تقویت کند.