«نقد عقل محض» کتابی از امانوئل کانت فیلسوف آلمانی است که در آن نویسنده به دنبال تعیین حدود و محدوده متافیزیک است. به‌عنوان «نقد اول کانت» نیز شناخته می‌شود، نقد عقل عملی (1788) و نقد حکم (1790) به دنبال اوست. در مقدمه چاپ اول، کانت توضیح می دهد که منظور او از «نقد عقل محض»، نقد «نیروی عقل به طور کلی، با توجه به تمام دانش است که پس از آن ممکن است مستقل از هر تجربه تلاش کند» و اینکه او هدفش رسیدن به تصمیمی در مورد «امکان یا عدم امکان متافیزیک» است. اصطلاح «نقد» به‌جای معنای محاوره‌ای این واژه، به معنای تحلیلی نظام‌مند در این زمینه است.
کانت بر اساس کار فیلسوفان تجربه گرا مانند جان لاک و دیوید هیوم و همچنین فیلسوفان خردگرا مانند گوتفرید ویلهلم لایب نیتس و کریستین وولف استوار است. او ایده های جدیدی را در مورد ماهیت مکان و زمان بیان می کند و سعی می کند راه حل هایی برای شک هیوم در مورد شناخت رابطه علت و معلول و رنه دکارت در مورد دانش جهان خارج ارائه دهد. این از طریق ایده آلیسم متعالی اشیا (به عنوان ظاهر) و شکل ظاهری آنها استدلال می شود. کانت اولی را «به عنوان بازنمایی صرف و نه به عنوان اشیاء فی نفسه»، و دومی را «تنها اشکال معقول شهود ما، اما نه تعیین‌هایی که برای خودشان یا شرایط اشیاء به‌عنوان اشیاء فی نفسه داده شده‌اند». این امکان دانش پیشینی را فراهم می کند، زیرا اشیا به عنوان ظاهر «باید با شناخت ما مطابقت داشته باشند... که عبارت است از ایجاد چیزی در مورد اشیا قبل از اینکه به ما داده شود». دانش مستقل از تجربه را کانت دانش «پیشینی» می نامد، در حالی که دانشی که از طریق تجربه به دست می آید «پسینی» نامیده می شود.
کتاب شرحی بر نقد عقل محض
