کتاب خانه فراموش شدگان

کتاب «خانه فراموش‌شدگان: روایتی از مهاجرت» نوشته‌ی سیلویا زپی، روایتی است صادقانه، شاعرانه و در عین حال پر از رنج و واقعیت، از تجربه‌ی تبعید، بی‌وطنی و جستجوی هویت. این خاطره‌نگاری که بر پایه‌ی زندگی شخصی نویسنده و خانواده‌اش شکل گرفته، ما را به دل دهه‌ی ۱۹۷۰ در اوگاندا می‌برد؛ جایی که خانواده‌ی زپی، ایتالیایی‌تبار و ساکن این کشور آفریقایی، با آرامشی شکننده در کنار هم زندگی می‌کنند. همه‌چیز اما با به‌قدرت رسیدن عیدی امین و فرمان اخراج اروپایی‌ها و آسیایی‌ها فرو می‌پاشد. خانه‌ای که پر از خاطره بود، ناگهان به مکان ترک گفته‌شده‌ای تبدیل می‌شود، و سرزمینی که زمانی وطن بود، اکنون آن‌ها را پس می‌زند.
زپی با نثری صمیمی و جزئی‌نگر، این ازهم‌گسیختگی را نه فقط به‌عنوان یک مهاجرت، بلکه به‌عنوان شکستن یک جهان ترسیم می‌کند. او با مهارتی کم‌نظیر، واژگانی می‌سازد که هم درد را منتقل می‌کنند و هم زیبایی مقاومت را. پس از اخراج، خانواده به ایتالیا بازمی‌گردد؛ سرزمینی که باید وطن باشد اما غریبه است. در دل خیابان‌های ناآشنا، خانه‌های سرد، و فرهنگی که آن‌ها را «بیگانه» می‌بیند، تلاش برای بازسازی زندگی آغاز می‌شود.
کتاب از گم‌کردن‌ها می‌گوید: از دست دادن خانه، زبان، خاطرات جمعی، و حتی بخشی از خود. اما در عین حال، از بازیابی نیز سخن می‌گوید. از اینکه چگونه خاطره، اگرچه زخمی، می‌تواند پیوندی دوباره با گذشته بسازد. چگونه خانواده، حتی در سخت‌ترین شرایط، تبدیل به پناهگاهی می‌شود که انسان را از فروپاشی بازمی‌دارد. زپی در روایتش به دغدغه‌های عمیق انسانی چون تعلق، معنا، هویت، و پیوندهای خانوادگی می‌پردازد و نشان می‌دهد مهاجرت، نه یک مسیر ساده، که سفری روحی و روانی است پر از زخم، پرسش و آموختن.
«خانه فراموش‌شدگان» نه فقط داستانی شخصی، بلکه آینه‌ای است از تجربه‌ی میلیون‌ها مهاجر و آواره در سراسر جهان. کتابی است درباره‌ی مرزها، ولی نه فقط مرزهای جغرافیایی، بلکه مرز میان گذشته و حال، میان ریشه‌ داشتن و ریشه‌کن شدن. با صداقتی بی‌پیرایه و قلمی که در عین سادگی، پر از احساس است، سیلویا زپی تجربه‌ای را روایت می‌کند که در آن رنج و امید، تبعید و تولد دوباره، دست در دست هم پیش می‌روند و معنایی تازه از زیستن می‌آفرینند.