کتاب ابتدا تراژدی، سپس مضحکه; کتاب ابتدا تراژدی، سپس مضحکه

کتاب ابتدا تراژدی، سپس مضحکه

First As Tragedy, Then As Farce

کد کتاب : 104883
مترجم :
شابک : 978-6003678569
قطع : پالتویی
تعداد صفحه : 246
سال انتشار شمسی : 1401
سال انتشار میلادی : 2009
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 1
زودترین زمان ارسال : 12 اردیبهشت

معرفی کتاب ابتدا تراژدی، سپس مضحکه اثر اسلاوی ژیژک

میلیاردها دلار با عجله به سیستم بانکی جهانی در تلاشی دیوانه وار برای تثبیت مالی سرازیر شده است. پس چرا نمی‌توان همان نیروها را برای رسیدگی به فقر جهانی و بحران زیست‌محیطی به خدمت گرفت؟

در این کتاب «ابتدا تراژدی، سپس مضحکه» اسلاوی ژیژک شکست‌های اخلاقی جهان مدرن را بر اساس رویدادهای عصرساز دهه اول این قرن چارچوب‌بندی می‌کند. چیزی که او پیدا می کند، یک یا دو مشت قدیمی تاریخ است: ضربه تراژدی و قلاب درست مسخره بازی. در حملات 11 سپتامبر و بحران اعتبار جهانی، لیبرالیسم دو بار می میرد: به عنوان یک دکترین سیاسی و به عنوان یک نظریه اقتصادی.

کتاب ابتدا تراژدی، سپس مضحکه فراخوانی است برای چپ برای اختراع مجدد خود در پرتو وضعیت ناامیدکننده تاریخی ما. زمان باج خواهی لیبرالی و اخلاقی به پایان رسیده است.
اسلاوی ژیژک
اِسلاوُی ژیژِک (Slavoj Žižek) (زادهٔ ۲۱ مارس ۱۹۴۹) فیلسوف، روان‌کاو، نظریه‌پرداز، جامعه‌شناس، منتقد فرهنگی و سیاست‌مدار اسلوونیایی است.او در لیوبلیانا به دنیا آمد و دکترای فلسفه‌اش را از دانشگاه لیوبلیانا دریافت کرد. در سال ۱۹۹۰ به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری از سوی حزب لیبرال دموکرات اسلوونی معرفی شد. ژیژک فیلسوف و نظریه‌پرداز انتقادی است که بخش عمدهٔ کارش در سنت فلسفی هگلی، مارکسیسم و نیز روانکاوی لاکانی است. او فعالیتهای چشمگیری در زمینهٔ نظریهٔ سیاسی، نظریه ف...
دسته بندی های کتاب ابتدا تراژدی، سپس مضحکه
ادبیات معاصر
دهه 2000 میلادی
فلسفی
سیاسی
اقتصادی
ادبیات اسلوونی
نکوداشت های کتاب ابتدا تراژدی، سپس مضحکه
The most dangerous philosopher in the West.
خطرناک ترین فیلسوف غرب.
New Republic New Republic
قسمت هایی از کتاب ابتدا تراژدی، سپس مضحکه (لذت متن)
فشار دائم رای انتخاب نه تنها جهل نسبت به ابژه ی گزینش، بلکه به شکلی بنیادی تر، عدم امکان سوبژکتیو پاسخ گویی به پرسش میل را شامل می شود. زمانی که لاکان هدف میل را به عنوان چیزی اصالتا از دست رفته تعریف می کند، منظور او صرفا این نیست که ما هرگز نمی دانیم به چه چیزی میل داریم و محکومیم به جست و جوی ابدی برای ابژه ی«حقیقی» که مغاک میل به معنای عینی کلمه است، حال آنکه تمامی ابژه های قطعی صرفا جانشین های مجازی آن هستند.