کتاب پاریس را هرگز پایانی نیست

کتاب «پاریس را هرگز پایانی نیست» نوشته انریکه ویلا ماتاس، در واقع روایتی نیمه‌خودزندگی‌نامه‌ است که به شکل یک سخنرانی سه‌روزه تنظیم شده. راوی، که به وضوح نماینده‌ای از خود نویسنده است، از سال‌هایی می‌گوید که در دهه ۱۹۷۰ به عنوان یک نویسنده جوان در پاریس زندگی می‌کرد. او در آن زمان اتاقی در خانه مارگریت دوراس اجاره کرده بود و با الهام از ارنست همینگوی، سعی داشت اولین رمان خود را بنویسد. داستان بیشتر بر تجربه‌های روزمره، تردیدها و مواجهه او با تنهایی، فقر و میل به نویسنده شدن تمرکز دارد.
در طول روایت، نویسنده بارها به نویسندگان و چهره‌های فرهنگی زمانه مثل رولان بارت و ساموئل بکت اشاره می‌کند. بخشی از کتاب به بررسی تأثیر این چهره‌ها بر شکل‌گیری هویت ادبی او اختصاص دارد. بخش‌هایی هم هست که راوی تلاش می‌کند خودش را به همینگوی نزدیک کند، حتی با شرکت در مسابقه‌ای برای افراد شبیه به همینگوی در آمریکا. در کل، کتاب تلفیقی است از یادداشت‌های شخصی، مواجهه‌های ذهنی با ادبیات، و تاملات درباره معنای نویسنده بودن.
نام کتاب اشاره‌ای مستقیم به جمله‌ای از کتاب (جشن بی‌پایان) همینگوی دارد، اما بر خلاف لحنی که همینگوی برای آن دوران دارد، ویلا ماتاس تصویری تلخ‌تر از همان فضا ارائه می‌دهد. او از آن زمان به عنوان دوره‌ای سخت اما مهم در مسیر نویسنده شدنش یاد می‌کند. در متن، مرز میان واقعیت و تخیل چندان روشن نیست و لحن کتاب اغلب ترکیبی از طنز، خودانتقادی و تأمل شخصی درباره ادبیات، نویسندگی و خاطره است.