کتاب آدم ربایی در کلیولند

کتاب «آدم‌ربایی در کلیولند» نوشته‌ی میشل نایت، روایت شخصی او از ربوده‌شدن و ۱۱ سال اسارت در خانه‌ی آریل کاسترو در کلیولند است. این کتاب با بازگویی خاطرات زندگی او پیش از ربوده‌شدن شروع می‌شود، از جمله دوران کودکی در محیطی پر از خشونت و بی‌ثباتی، ترک تحصیل، و درگیر بودن در سیستم نگهداری کودکان. نایت در این بخش نشان می‌دهد که پیش از وقوع آدم‌ربایی نیز درگیر مبارزه برای بقا بوده، به‌ویژه برای حفظ حضانت پسرش که از او گرفته شده بود.
در بخش بعدی، ماجرای ربوده‌شدن میشل در سال ۲۰۰۲ شرح داده می‌شود؛ زمانی که او برای رفتن به یک قرار اداری از خانه خارج شد و به خانه‌ی مردی کشیده شد که قول داده بود او را به مقصدش می‌رساند. آنچه در ادامه می‌آید، سال‌ها زندگی در اسارت در یک اتاق کوچک، تجربه‌ی خشونت مکرر فیزیکی و روانی، و تلاش برای حفظ امید است. او درباره‌ی روش‌هایی که برای کنار آمدن با تنهایی و درد به کار برده صحبت می‌کند، از جمله ساختن دنیایی ذهنی برای خودش، گفتگو با خدا، و نوشتن یادداشت‌های ذهنی برای آینده.
در ادامه‌ی کتاب، نویسنده به ارتباط خود با دو قربانی دیگر، آماندا بری و جینا دژسوس می‌پردازد. گرچه آن‌ها هرکدام تجربه‌ی متفاوتی از این دوران دارند، اما ناچارند فضای مشترکی را تحمل کنند. نایت رابطه‌ی خود با آن‌ها را صادقانه و بدون تلاش برای هماهنگ نشان دادن روایت‌ها بیان می‌کند، از جمله اختلافاتی که بین آن‌ها وجود داشت. این بخش تصویری دقیق‌تر از وضعیت روانی او در طول سال‌های زندانی‌بودن ارائه می‌دهد.
کتاب در پایان به فرار موفقیت‌آمیز آماندا بری در سال ۲۰۱۳ و در پی آن نجات سایر گروگان‌ها از جمله نایت می‌پردازد. پس از آزادی، میشل به بازسازی زندگی‌اش روی می‌آورد، وارد روند درمان می‌شود و به دنبال یافتن معنای تازه‌ای برای زندگی خود می‌گردد. او با زبانی ساده و صریح، درباره‌ی تجربه‌ی بازگشت به جامعه، دیدار دوباره با خانواده، و تلاش برای روایت داستانش از زاویه‌ی خودش صحبت می‌کند. این کتاب بیشتر از آن‌که روی جنبه‌های جنایی تمرکز داشته باشد، نگاهی درونی به احساسات و تجربه‌های انسانی در یک وضعیت غیرعادی است.