غلامحسین ساعدی از نویسندگان و نمایش نامه نویسان ایرانی در سال 1314 دیده به جهان گشود و در سال 1364 از دنیا رفت. نمایش نامه ی پیش رو یکی از آثار وی می باشد که حال و هوای روستایی را که گراز ها به مزارعش حمله کرده اند و مردم به دنبال راه چاره برای مقابله با آن ها هستند با متنی شیوا و سلیس به تصویر می کشد.
کتاب چوب بدستهای ورزیل
غلامحسین ساعدی (زادهٔ ۲۴ دی ۱۳۱۴، تبریز – درگذشتهٔ ۲ آذر ۱۳۶۴، پاریس) با نام مستعارِ گوهرِ مراد، نویسنده و پزشک ایرانی بود. ساعدی نمایشنامه نیز می‌نوشت و پس از بهرام بیضایی و اکبر رادی از نامدارترین نمایشنامه‌نویسان زبان فارسی به‌شمار می‌رفت.ساعدی در ادبیات و اندیشهٔ سیاسی از پیروان جلال آل احمد به‌شمار می‌رفت؛ و از اوایل تشکیل کانون نویسندگان ایران بدان پیوست.
عبدالله: تنها چاره همینه. باید به درگاه خودش متوسل بشیم. چاره ساز اونه… از من و تو چی ساخته اس؟ باید نذر و نیاز کنیم… توسل کنیم!
اسدالله: اینا درست… اما خدا که نمی آد گرازا رو بتارونه بابا… اون به من و تو دست داده که خودمون این کارو بکنیم… مگه نه مش ستار؟
مش ستار: [که مشغول پاک کردن کفش است و حواسش نیست.] هرچی شما بگین… شما وکیل من. [همه می خندند]
نگاه
غلامحسین ساعدی