ابوالحسن نجفی یکی از بزرگترین مترجمان و زبان شناسان معاصر است که همواره عضو فعال فرهنگستان زبان و ادب فارسی بوده است. از وی آثار برجسته ای به جا مانده که فرهنگ فارسی عامیانه از درخشان ترین آن هاست.
این فرهنگ دو جلدی که در سال هزار و سیصد و هفتاد منتشر شد از چنان نوآوری برخوردار بود که دیگر پژوهشگران را به صرافت انداخت تا به فرهنگ عامه نویسی بدین شیوه روی بیاورند. تفاوتی که این فرهنگ با آثار پیش از خود داشت این بود که شواهد به کار رفته در مدخل های آن از تعداد زیادی داستان و متن حکایت تشکیل شده که تعاریف را پشتیبانی می کنند. اما بر خلاف فرهنگ های پیش از خود که از متون قرن های گذشته و به صورت پراکنده جمع آوری شده اند، داستان ها و آثار به کار رفته از سال هزار و سیصد به بعد بعد نگارش شده اند و پدیدآورندگان آن ها نیز در تهران پرورش یافته اند. نجفی با این کار، احتمال ورود اصطلاحات مهجور قدیمی یا تلفیق اصطلاحات این فرهنگ با زبان قومیت های غیرفارس را به حداقل رسانده است.
چیزی که سبک نگارش و شیوه ی کار نجفی را از دیگر فرهنگ نویسان متمایز کرده است، آگاهی و تسلط او به نحوه فرهنگ نویسی غرب بوده و به این ترتیب هر واژه نه تنها با تعریف بلکه با شواهد و داستان ها توضیح داده می شود.
از تاثیر اصطلاحات و عبارات عامیانه در فرهنگ و زبان یک کشور نمی توان چشم پوشید و بنابراین اهمیت این اثر در ارجاعات فرهنگی و آثار نویسندگانی که برای نگارش داستان از عبارات عامیانه استفاده می کنند به چشم می خورد.
کتاب فرهنگ فارسی عامیانه
نیلوفر
ابوالحسن نجفی
