طبق معیارهای دهلی، خیابان مسکونی آرام و به شدت تمیزی بود. ساکنان نخبه و سطح بالا افسران ارتش، دکترها، مهندس ها، افراد سرشناس و اتوکش های خیابانی که هرازگاهی پیدایشان می شد خیالشان راحت بود که جامعه ی دربسته شان به دور از صنعت و بازرگانی و خرابی های معمول انسانی است. ساکنان می توانستند در خیابان های جارو زده قدم بزنند یا در باغ های همگانی بچرخند بدون ترس از این که گداهای از ریخت افتاده مزاحمشان شوند، یا مجبور باشند به خاطر حضور جوشکارهایی که قطعه های فلزی در پیاده رو جوش می دهند یا قصاب های حلال فروشی که مرغ سر می برند راهشان را کج کنند و دور بزنند.
اکثر خانواده ها در منطقه ی دیفنس کلنی پنجابی بودند و بعد از تجزیه ی مصیبت بار شبه قاره ی هند در 1947 پناهنده شده به دهلی نو آمده بودند. ثروت و تعدادشان در طول دهه ها افزایش پیدا کرده بود و خانه های ویلایی سیمانی به سبک کوبیسم ساخته بودند که با دیوارهای بلند و درهای بزرگ باشکوه از جنس آهن ورزیده احاطه شده بود.
قطره
تارکوئین هال
Library Journal
Kirkus Reviews