این کتاب به معرفی و تحلیل اندیشههای «دنی دو روژمون» میپردازد؛ متفکری که نقش مهمی در شکلگیری رویکرد اسطورهکاوی در مطالعات فرهنگی و تمدنی داشته است. روژمون، با تکیه بر شخصگرایی و نگاه انتقادی به جریانهای غالب فکری قرن بیستم، اسطورهکاوی را به عنوان ابزاری برای شناخت بحرانهای تمدن غرب و بهویژه اروپا مطرح میکند. کتاب، ضمن مرور زندگی و آثار روژمون، به تأثیرات او بر حوزههایی چون روانکاوی، فلسفه، ادبیات و سیاست میپردازد و نشان میدهد چگونه روژمون با رویکردی چندرشتهای، اسطوره را به ابزاری برای فهم فرهنگ و هویت اروپایی بدل میکند. این اثر در قالب مجموعهای از فصلها، سیر فکری و دغدغههای روژمون را از منظرهای مختلف بررسی میکند و به جایگاه او در میان متفکران همعصرش میپردازد. کتاب همچنین به نسبت میان اسطوره، عشق، سیاست و بحرانهای اجتماعی در اندیشهٔ روژمون توجه ویژه دارد.
«دنی دو روژمون در سال ۱۹۰۶ در یکی از شهرهای سوئیس در خانوادهای یکی از محققان، نویسندگان و فیلسوفان برجسته سوئیسی در میانه قرن بیستم مهم است که رویکردی نو را بنیان گذاشته است. در واقع، روژمون سهم بسزایی در اسطورهکاوی دارد. زیرا برای نخستین بار عبارت «اسطورهکاوی» را ابداع کرد اصطلاحی که به دنبال و در تاثیرپذیری و نقد واژه «روانکاوی» نهاده شد. او متاثر از اندیشمندان بزرگ و در عین حال گوناگون بهویژه اندیشمندان قارهای بود. به گفته خودش بلز پاسکال، ولتر، آرتور رامبو، پل والری از فرانسویها و گوته، هگل، لیم و کرکهگور از فرهنگ آلمانی بر او تاثیرات عمیقی گذاردهاند. از هموطنانش بهخصوص کارل گوستاو یونگ و فردینان دو سوسور و کارل بارت نیز بیبهره نبوده است. تحصیلاتش را بیشتر در حوزه ادبیات گذراند و از درسهای هموطنش ژان پیاژه در «شناختشناسی تکوینی» و ماکس نیدرمن در زمینه «زبانشناسی سوسوری» بسیار بهره برد. سفر به کشورهای اروپایی و سپس استقرار در پاریس و مدیریت بخش ادبی یکی از مراکز انتشاراتی این شهر موجب شد تا بیش از پیش با شخصیتهای برجسته اروپایی و افکار آنها آشنا شود و نظر آنها را درباره وضعیت بحرانی تمدن غربی بشناسد. ادبیات و فلسفه را در آلمان خواند و اقامتش در فرانسه او را به یک روشنفکر و نویسنده تبدیل کرد. در ضمن پدر دنی دو روژمون یک پاستور یعنی روحانی پروتستان بود و این موضوع تاثیر جدی بر او گذارد. دو روژمون همراه شخصیتهای بسیاری مانند نیچه، گروه مهمی از اندیشمندان قرن نوزدهم را شکل میدهند. به باور او رابطه خانوادگی در ذهن کودکان پدران روحانی موثر بوده، زیرا برای آنها شرایط خاصی فراهم کرده که برخی از عناصر آن ارتباط و انس با کتاب، نوشته، سخنرانی و... است.»