همه چیز فرو می پاشد

یکی از برترین رمان ها درباره ی استعمار آفریقا.

ادبیات آفریقا بدون آثار چینو آچه به، ناقص و غیرقابل تصور است.

نویسنده ای جادویی، یکی از برترین های قرن بیستم.

دوباره طبل به صدا درآمد و فلوت نواخته شد. اکنون در خانه ی اگواگو با حضور ارواح نیاکان، که تازه از دل خاک بیرون آمده و به زبان رمزگونه ی خود به هم سلام می کردند، غوغایی از صداهای لرزان فضا را پر می کرد: آرو ایام دو دو دو دوآی! خانه ی اگواگوها رو به جنگل بود. و از جمعیت فاصله ی زیادی داشت. مردم فقط پشت خانه را می دیدند و طرح ها و نقش ونگاری که زنان برگزیده و مخصوص در فواصل زمانی معینی روی دیوار کشیده بودند. این زن ها هیچ وقت توی کلبه را ندیده بودند. هیچ زنی ندیده بود. آن ها با نظارت مردها دیوارهای بیرونی را بعد از شستن رنگ زده بودند. اگر هم تصوری از درون کلبه داشتند، تصورات خود را پنهان می کردند. هیچ زنی هرگز درباره ی قدرتمندترین و سرّی ترین آئین های دینی قبیله چیزی نمی پرسید.

این ماجراها به چندین سال پیش برمی گشت، وقتی که او جوان بود. انوکای پابه سن گذاشته، ناتوان و درمانده و فقیر بود و زن و بچه اش زندگی بخور و نمیری را می گذراندند. وضع زندگی انوکا مایه ی مضحکه ی خاص و عام شده بود. قسم خورده بودند دیگر یک کوری هم به او قرض ندهند چون هیچ وقت بدهی هایش را پس نمی داد. اما انوکا همیشه در بیشتر قرض گرفتن و افزودن بر بدهکاری هایش موفق می شد.

تا به حال رسم نبوده ما برای خدایان بجنگیم. در این مورد هم بیایید از همین سنت پیروی کنیم. اگر کسی پنهانی در کلبه خودش مار مقدس را کشته، خود می داند و خدایش. ما که هیچ کداممان ندیده ایم. از آن گذشته، اگر بیاییم بین خدا و قربانی حایل شویم، چه بسا ضربه ای که آماج آن شخص گناهکار بوده است، به ما بخورد. وقتی کسی با زبان به مقدسات بی حرمتی می کند، چه می کنیم؟ می رویم دهانش را می بندیم؟ نه. انگشت توی گوشمان می کنیم تا توهین های او را نشنویم. این اقدام، اقدام عاقلانه ای است.