کتاب لیدی سوزان

"لیدی سوزان"، رمانی کوتاه و درخشان از جین آستین جوان، چون خنجری در غلافی مخملی، با نیشی تند و زبانی طناز به عرصه‌ی اخلاق، عشق و دسیسه‌های زنانه پا می‌نهد. این اثر که در حدود سال ۱۷۹۴، هنگامی که نویسنده در آستانه‌ی جوانی بود، به رشته‌ی تحریر درآمد، تا سال‌ها پس از مرگ آستین در محاق ماند، تا آن‌که در ۱۸۷۱ توسط برادرزاده‌اش به چاپ رسید. با آن‌که ریشه در سال‌های آغازین نویسندگی آستین دارد، اما رگه‌هایی از هوش درخشان، شوخ‌طبعی بی‌رحم و نگاه نافذ او به جامعه را در خود نهفته دارد.
در کانون این اثر، بانویی ایستاده است به‌غایت پیچیده: لیدی سوزان ورنون، زنی بیوه، زیبا، اغواگر و خونسرد؛ آینه‌ی تمام‌نمای زنی است که در قالب‌های اخلاقی زمانه‌اش نمی‌گنجد. او، بی‌هیچ دعوتی، وارد خانه‌ی برادرشوهرش می‌شود و خیلی زود قلب و ذهن اطرافیان، به‌ویژه رجینالد دی کورسی، را به بازی می‌گیرد. اما جاذبه‌ی لیدی سوزان، همان‌قدر که مجذوب‌کننده است، خطرناک نیز هست: چهره‌ای که لبخندش نقابی است بر نیتی سوداگرانه.
او در عین حال مادر دختری‌ست به‌نام فردریکا، که در برابر اراده‌ی آهنین مادرش سر خم نمی‌کند و از ازدواج تحمیلی با اشراف‌زاده‌ای ابله سر باز می‌زند. در این میان، عشق خاموشی که میان فردریکا و رجینالد شکوفا می‌شود، چون نفس روشنی در میان بازی‌های سرد و سنجیده‌ی لیدی سوزان می‌درخشد.
ساختار رمان، به‌شیوه‌ی نامه‌نگارانه، مخاطب را از پس حجاب قضاوت‌های متقابل و لحن‌های متنوع شخصیت‌ها با واقعیت روبه‌رو می‌کند؛ گویی خواننده خود در میان انبوهی از زمزمه‌ها و شایعات ایستاده، و باید از پس هر جمله، لایه‌ای از حقیقت را بیرون بکشد. پایان داستان، نه با تنبیه بلکه با سازشی سرد و محاسبه‌گرانه رقم می‌خورد: لیدی سوزان با مرد ثروتمندی ازدواج می‌کند و دخترش را به سرنوشت خودش وانمی‌گذارد، بلکه راهی برای استقلالش می‌گشاید.
"لیدی سوزان" آینه‌ای‌ست که در آن، جاه‌طلبی زنانه، هوش خاموش، و جامعه‌ای مردسالار که از زنان اطاعت و عفت طلب می‌کند، چنان وارونه و بی‌رحمانه منعکس شده که نمی‌توان نگاه از آن برگرفت. این رمان، اگرچه در میان آثار مشهورتر آستین گم مانده، اما درخشش خاص خود را دارد؛ نوری نه از گرمای عشق، که از سردی عقل و زیبایی نیش‌دار زبان.