آفتاب نزدیک بود که در پشت قله های برفی «کوردلیر» غروب کند، ولی آسمان زیبای پرو از پس بادبان های شفاف کشتی ها تا مدت زیادی هوا را روشن نگه می داشت. هوا از لطافتی خاص اشباع بود و تنفس در این عرض جغرافیایی سوزان را امکان پذیر می ساخت.
بومیانی که از آن جا عبور می کردند کوچکترین نگاهی به این زنان نمی انداختند، می دانستند که حتی آن ها را نگاه کنند. به همین جهت بدون هیچ حرکت یا حرف یا اشاره ای از کنارشان عبور می کردند، ولی شاید در دلشان به این وضع که رویت و حرف زدن با آن ها منع شده بودند، اعتراض داشتند و خشم خود را فرو می بردند.
