زن عمو «امیلی» داد و بیداد راه انداخت که: «زود باش دوروتی. بدو برو توی زیر زمین!» اما دوروتی بیخیال و خونسرد دنبال سگ کوچکش «توتو» می دوید تا او را بگیرد. سگ از لای دستهایش بیرون پرید، و پشت تختخواب قایم شد. زن عمو امیلی دریچه زیرزمینی را در کف اتاق باز کرد و با نردبان توی زیر زمین تنگ و تاریک رفت. سرانجام دوروتی مگ را گرفت و خواست از دریچه دنبال زن عمویش برود.
ناگهان گردباد هولناکی پیچید و کلبه چوبی چنان به شدت تکان خورد که دوروتی دست و پایش را گم کرد و کف اتاق نشست. آن وقت اتفاق عجیبی افتاد: اتاق دو یا سه بار دور خودش چرخید و آهسته به هوا بلند شد. همانطور که کلبه تکان تکان می خورد دوروتی سرش گیج رفت.
در یک لحظه هولناک و طولانی دوروتی فکر کرد دیگر او را نخواهد دید، اما طولی نکشید که دماغ توتو از توی دریچه پیدا شد. شدت باد او را نگه داشته بود و نگذاشته بود بیفتد و او را به بالا رانده بود. دوروتی سینه خیز خودش را به دریچه رساند و سگ کوچک را بالا کشید و دریچه را محکم بست. در حالی که توتو را بغل کرده بود، بی حرکت روی کف اتاق نشسته بود و به صدای زوزه باد که از هر سو هجوم می آورد، گوش می داد. دخترک نمی دانست آخر و عاقبت کار به کجا خواهد کشید. آیا خانه به زمین خواهد افتاد و باد آن را تکه پاره و خرد خواهد کرد؟ اما وقتی دید هیچ حادثه هولناکی برایش پیش نیامده، ساکت شد و منتظر شد ببیند چه پیش خواهد آمد...
نودا
فرانک ال باوم
علمی و فرهنگی