کتاب آه بیابان

"آه، بیابان!" کمدی چهارپرده‌ای از یوجین اونیل، نمایشنامه‌نویس آمریکایی، برای نخستین‌بار در ۲ اکتبر ۱۹۳۳ در تئاتر گیلد برادوی روی صحنه رفت. این اثر، تنها کمدی شناخته‌شده‌ی اونیل است و فاصله‌ای آشکار با درون‌مایه‌های تراژیک معمول آثار او دارد. نمایشنامه تصویری نوستالژیک و آرمانی از زندگی خانوادگی در آغاز قرن بیستم آمریکا ارائه می‌دهد؛ بازتابی از تربیتی که خود اونیل مشتاق آن بود.
ماجرا در روز چهارم ژوئیه ۱۹۰۶، در شهری کوچک در ایالت کانکتیکات می‌گذرد. خانواده میلر در مرکز داستان قرار دارند، به‌ویژه ریچارد میلر ۱۶ ساله، نوجوانی ایده‌آل‌گرا و اهل مطالعه که با پیچیدگی‌های گذار از نوجوانی به بزرگسالی روبه‌روست. علاقه‌ی او به موریل مک‌کامبر با مخالفت پدر دختر ناکام می‌ماند و ریچارد را به ماجراجویی سرکشانه‌ای می‌کشاند: حضور در میخانه، آشنایی با زنی دنیا‌دیده به نام بل، و بازگشت مستی به خانه. در نهایت، با همراهی پدرش نات و عمویش سید، او بار دیگر به آغوش خانواده بازمی‌گردد. پایان نمایش با آشتی او و موریل، تصویری از بلوغ عاطفی و درک تازه‌ای از عشق و مسئولیت ارائه می‌دهد.
"آه، بیابان!" به موضوعاتی چون شورش نوجوانانه، سفر به بلوغ، و استحکام پیوندهای خانوادگی می‌پردازد. در تضاد با آثار تیره‌وتار دیگر اونیل، این نمایشنامه با زبانی گرم و لحنی طنزآمیز، خانواده‌ای حامی را به تصویر می‌کشد که فرزندشان را در گذر از بحران نوجوانی همراهی می‌کنند. عنوان نمایش برگرفته از ترجمه ادوارد فیتزجرالد از رباعیات عمر خیام است و لحن شاعرانه و تأمل‌برانگیز اثر را بازتاب می‌دهد. نمایشنامه در زمان اجرا با استقبال گسترده‌ای روبه‌رو شد و به یکی از آثار ماندگار تئاتر آمریکا بدل گشت. نسخه سینمایی آن در سال ۱۹۳۵ با بازی لیونل باریمور و میکی رونی ساخته شد. در سال ۱۹۵۹ نیز موزیکال «مرا با خود ببر» با اقتباس از این اثر به صحنه رفت و جکی گلیسون برای بازی در آن برنده‌ی جایزه تونی شد.
"آه، بیابان!" نه‌فقط یک استثنا در کارنامه‌ی یوجین اونیل است، بلکه سندی است از ظرفیت او برای آفرینش جهانی سرشار از مهر و امید، بی‌آن‌که از صداقت روان‌شناختی و دقت در ترسیم مناسبات انسانی بکاهد. این اثر با ترسیم روزمرگی‌های ساده اما معنادار یک خانواده‌ی آمریکایی، مخاطب را به بازاندیشی درباره‌ی مفهوم بلوغ، خانواده، و امکان پرورش در بستر عشق و گفتگو فرامی‌خواند. برای مخاطبان امروز، این نمایشنامه همچنان زنده و الهام‌بخش است، زیرا از تجربه‌ای مشترک می‌گوید: گذار پرآشوب از نوجوانی به بزرگسالی، در دل پیوندهای شکننده اما ماندگار انسانی.