این کتاب توسط انسان هایی روایت می شود که—به شکل متناقض—هم زیبا هستند و هم رعب انگیز؛ درست مانند داستان هایشان.
«سولژنیتسن» در سال 1970، جایزه ی «نوبل ادبیات» را به دست آورد اما نپذیرفت برای دریافت جایزه اش به شهر «استکهلم» برود چرا که نگران بود حکومت شوروی، اجازه ی بازگشت به کشور را به او نخواهد داد.