کتاب مرگ ایوان ایلیچ

بخونیدد حتمااا بخونید ترجمه شروش حبیبی عالیهه

من از نشر چشمه این کتاب رو خوندم به نظرم بهترین ترجمه سروش حبیبی باشه ،کتاب راجع به فلسفه زندگی و مرگ صحبت می‌کند و مفهوم کتاب این است که زندگی پوچ است و در نهایت می‌میریم

نشر یوشیتا خوب هست آیا؟!

کتاب بسیار عالی فضا سازی و نشان دادن رنج و دردی که یک انسان قبل از مرگ می‌کشه

هیچوقت فکر نمی‌کردم یک کتاب صد صفحه ای بدون اینکه داستان خارق العاده ای داشته باشه و من رو اینجوری میخکوب کنه. از اواسط داستان میفهمی قراره به کجا برسی اما چون هیچوقت تجربه‌ش نکردی برات هیجان انگیزه، قسمت جالبش اینه همه ما یک روز میمیریم اما شاید کتابی در مورد مرگ نخوندیم. مرگ ایوان ایلیچ تا ابد تو ذهن من میمونه… متاسفانه کتاب گرونی هست به نسبت حجم و تعداد صفحات

چرا سروش حبیبی 104 صفعه هست آتش بر آب 184 مگه چقدر فرق میکنه من متوجه نمیشم

سلام و درود به همگی میخواستم تهیه کنم ولی بعد از خوندن نظراتتون بازم موندم که کدوم مترجم و نشر بهتره اگه بشه راهنماییم کنید و نظرتون راجب نشر و مترجم رو بگید که تصمیم بگیرم کدوم رو بخرم باتشکر🙏

ترجمه جناب صالح حسینی ترجمه خوبیه و خود اثر هم که نیازی به تعریف نداره. ولی متاسفانه کیفیت چاپ انتشارات نیلوفر فوق العاده پایینه. کاغذها مثل مقوا به قدری ضخیم هستند که به سختی میشه ورق زد. چند جای کتاب هم ترتیب صفحات به هم ریخته و باید دنبال صفحه بعد بگردید. به همین خاطر پیشنهاد نمیکنم.

یکی از عمیق‌ترین و زیبا‌ترین داستان کوتاه که خوندم با ترجمه سروش حبیبی که با لحن ادبی زیبایی ترجمه شده

به نظر من این کتاب اونقدری که معروف شد جالب نبود (نظر شخصی من هست)

۱. به نظرم مرگ ایوان ایلیچ از لحاظ ساختاری یک رمان نیست بلکه داستان بلند حساب می‌شه. ۲. ایضا مرگ ایوان ایلیچ به گمان من یک داستان خوب و شاید خیلی خوب باشه، ولی شاهکار نیست. مثلا این کتاب رو با کتاب آناکارنینا از خود نویسنده که اون به واقع یک شاهکار چندبعدی و چندوجهیه نمی‌شه قیاس کرد. ۳.ترجمه‌ی آقای صالح حسینی وجوه خاصی داره ولی در کل خوانش رو برای من سخت کرده بود، گرچه که اون مقاله‌ی آخر کتاب بسیار خوب بود و وجوهی از داستان رو کدگشایی کرد و بسیار باارزش بود. ۴.گرچه سرنوشت ایوان ایلیچ به نوعی سرنوشت تمام بشریت انگاشته شده ولی من زیاد باهاش همذات‌پنداری نکردم و مرگش زیاد من رو متاثر نکرد. ۵....

سه ترجمه سروش حبیبی و حمیدرضا آتش برآب و صالح حسینی برتری قابل توجهی نسبت به سایر ترجمه‌ها دارند.

<<مرگ هم تمام شد، دیگز از مرگ اثری نیست>> عجب کتابی، عجب روایتی، عجب داستان پردازی فیلسوفانه ای ... ، خیلی کوچکتر از اونم که راجع به لیو تولستوی نظر بدم ولی کتتب مرگ ایوان ایلیچ واقعا شاهکاری هستش که میشه حتی در کنار کتابای نیچه و هایدگر هم خوندش.

میشه یک نفر که هم ترجمه آقای آتش بر آب و ترجمه سروش حبیبی رو خونده دقیقا بگه کدوم بهتره و چرا ؟ داخل کامنت‌ها همه درحال دعوا هستن

ترجمه آتش برآب رو پیشنهاد میکنم. بسیار جذاب و روان و دلنشین بود

با اینکه ترجمه‌ی سروش حبیبی رو دوست داشتم، اما بنظرم آدم یه ترجمه‌ی خوبِ انگلیسی رو از این اثر بخونه خیلی بیشتر ارزش داره، چون احساس کردم حذفیات وجود داشت بعضی جاها ( که مسلما نمیشه مترجم رو مقصر دونست توی قضیه‌ی سانسور، ولی خب به هرحال همچین اثر شاهکاری رو حیفه حتی یه خطش هم از دست داد)

من این کتاب رو با ترجمه آتش بر آب خواندم و در آخر چند صفحه ابتدایی آن را با سروش حبیبی مقایسه کردم . به نظرم ترجمه سروش حبیبی بهتر بود . هر چند که این موضوع کاملا سلیقه ای هست . اما من سروش حبیبی رو بیشتر دوست داشتم .

کسی این کتاب رو با ترجمه‌ی آقای مهرداد یوسفی خونده؟

"کایوس انسان است، انسان فانی‌ست، پس کایوس فانی‌ست!" کتابی هست که در نظرم اگر در شما اثر کنه، بر روی روحتون تاثیر بزاره، زندگیتون رو تغیر میده. مرگ ایوان ایلیچ، فقط درباره مرگ ایوان ایلیچ نیست؛ بلکه درباره زندگی اونه. زندگی‌ای که فقط برای ایوان ایلیچ نیست، بلکه تمام ما به روش‌های خودمون داریم به سبک اون زندگی میکنیم. طمع، اندوختن مال، حسادت، چشم به پیشرفت زیاد، تجمل‌گرایی، تظاهر، سازش، ترس، عشق و... نگاه کنید به ایوان ایلیچ که در پایان زندگی خودش، فهمید که تمام راه‌هایی که رفته نادرست بوده. و وقتی به این راه مسئله پی برد، مرد. فکرکنیم درباره این کتاب شاهکار. تفکرکنیم درباره این اندیشه ایوان ایلیچ که در نهایت همه میمیرم، اما من زودتر از اونها میمیرم. این کتاب نه فقط درباره ایوان ایلیچ، بلکه درباره اطرافیان اون، که ما هم بسیاری مانند اونها در کنارمون داریم هست. شاید اگر به نوع نگاهی که تولستوی در این کتاب نسبت به زندگی و مرگ داره ماهم آگاه بشیم، به رستگاری برسیم. "زندگی یک رشته رنج‌هایی بود که مدام شدیدتر میشد و با سرعت پیویسته فزاینده‌ای به سوی پایانش، که عذابی بی‌نهایت هولناک بود می‌شتابید"

تصویر روی جلد انتشارات مهتاب، متعلق به لئو تولستوی نیست. ایشون ایلیا تولستوی، فرزند سوم لئو هستن. این عکس، سال ۱۹۱۶ ثبت شده. یعنی شش سال بعد از مرگ پدرش.