همه ی ما درباره ی معنای زندگی و مقصد نهایی خودمان فکر کرده ایم. «جنبش اگزیستانسیالیسم» با هدف کمک به درک معنای این دنیای اغلب پرهیاهو، در میان فیلسوفان قرن نوزدهم پدید آمد و سپس نام خود را در سراسر جهان ادبیات مطرح کرد. ادبیات اگزیستانسیالیستی به شکل معمول، شخصیت ها را در دنیایی پرآشوب و به ظاهر بی معنا قرار می دهد و آن ها را وادار می کند که با خویشتن و هدف حقیقی خود در دنیا مواجه شوند. این جنبش به واسطه ی آثار نویسندگانی همچون «آلبر کامو»، «فرانتس کافکا» و «ژان پل سارتر»، در میان سال های 1900 تا 1960 در اوج قرار داشت.
فهرست پیش رو، برترین آثار داستانی و غیرداستانی در «ادبیات اگزیستانسیالیسم» را دربردارد و از ترکیب فهرست های ارائه شده در سایت های «Books Icon»، «Skeptic Spectator» و «Goodreads» به وجود آمده است.
«نیچه» در سراسر مسیر حرفه‌ای خود، به کاوش در مفهوم «اراده به قدرت» پرداخت و در مقاطع مختلف، آن را به عنوان اصل یا قاعده‌ای روانشناختی، زیست‌شناختی و متافیزیکی دسته‌بندی کرد.
کتاب «کوه جادو» در بطن خود، روایتی درباره‌ی مفهوم «بلوغ» و «تکامل» است و به فراز و نشیب های فکری و احساسیِ پروتاگونیست خود در طول سال های آغازین جوانی می پردازد.
میراث ادبی «سیلویا پلات» مدت هاست که پس از مرگ نابهنگام این نویسنده‌ی آمریکایی، به زندگی خود ادامه می دهد.
در رمان فلسفی «ژوزه ساراماگو»، ساکنین شهری بی‌نام به شکلی کاملا ناگهانی و توضیح‌ناپذیر، بینایی خود را یکی پس از دیگری از دست می دهند.
کتاب «رنج های ورتر جوان» اثر «گوته»، نمونه‌ای اولیه و پرالتهاب از «ادبیات رمانتیک» است.
