پاروها آفتاب را در برق های فاصله دار می گرفتند، بوی تاریک و روشن یاس دیواری، تاریکی نجواگر تابستان و ماه اوت درخت ها روی دیوار خم شده بودند... به نظر می رسید که در این هوا حتی صدا هم درمی ماند، انگار که هوا آنقدر صدا حمل کرده بود که خسته شده بود. ما در برگ های خشک که با دم زدن آهسته انتظار ما نجوا می کردند و تنفس آهسته خاک و ماه اکتبر بدون باد، می نشستیم. رشته های ظریف، چون حرکت خواب آهسته می جنبند.
هیچ نبردی فتح نمی شود. میدان نبرد تنها ابلهی و نومیدی بشر را به رخش می کشاند و پیروزی، خیال باطل فیلسوف ها و احمق هاست.
همیشه کسانی که در هیچ کاری موفق نشده اند، می خواهند به آدم راه کار یاد بدهند.
محمدعلی فائزی
New Yorker
Newsweek
Guardian
