اصطلاح «جریان سیال ذهن» اولین بار توسط فیلسوف و روانشناس آمریکایی «ویلیام جیمز» در کتابی به نام «اصول روانشناسی مورد استفاده قرار گرفت و هدفش، اشاره و به تصویر کشیدن جریان افکار، احساسات و خاطراتی بود که در مغز انسان ها وجود داشته است.
بسیاری از نویسندگان در اواسط قرن بیستم باور پیدا کردند که می توانند به جای «گفتن» از این موضوع، جریان سیال ذهن را در آثار خود به مخاطبین «نشان» دهند و از این طریق به واقعیت ذهنی انسان ها نزدیک تر شوند. فهرست پیش رو، دربردارنده ی برترین آثار داستانی است که در روایت خود، به بهترین شکل از این سبک نگارش بهره می برند.
در این مطلب، بخش هایی یکسان از ترجمه های مختلف کتاب «سفر به انتهای شب» اثر «لویی فردینان سلین» را با هم می خوانیم.
میراث ادبی «سیلویا پلات» مدت هاست که پس از مرگ نابهنگام این نویسنده‌ی آمریکایی، به زندگی خود ادامه می دهد.
«اروین ولش» به شکل پیوسته تمرکز خود را از یک کاراکتر به کاراکتری دیگر تغییر می دهد، همزمان با این که این شخصیت ها به سقوط نزدیک و نزدیک‌تر می شوند.
این رمان به اثری پیشگام در استفاده از تعداد زیادی از تکنیک های ادبیِ «مدرنیستی» تبدیل شد، از جمله «جریان سیال ذهن»، «روایت غیرخطی»، و بازی با کلمات به شکلی نوآورانه.
در ادامه‌ی این مطلب، بخش هایی یکسان از ترجمه های مختلف کتاب «گور به گور» اثر «ویلیام فاکنر» را با هم می خوانیم.
