به سادگی محاسبات لازم را انجام دادم. حتی اگر تمام لباس هایم را هم از تن بیرون می آوردم و آن ها را به هم گره می زدم، طول شان بیش از پنج و هفت دهم متر نمی شد. زائده شیشه ای در نقطه ای پنهان از دید به سطح زیرین پل وصل بود. دریغ از کوچک ترین دستاویزی که سیواردن بتواند با کمک آن خود را بالا بکشد.
استحکام زائده های رنگی به اندازه خود پل نبود ،برآورد می کردم که مارپیچ قرمز ظرف سه الی هفت ثانیه زیر وزن سیواردن بشکند. گرچه این برآورد دقیق نبود، ولی شکی نبود که اگر دنبال کمک بروم، وقتی برخواهم گشت که دیگر دیر شده است.
اعماق پرتگاه همچون گذشته زیر لایه ای از ابر پنهان بود. قطر لوله های کف پرتگاه ناچیز بود [چه بسا کوچک تر از پهنای دو دست به پهلو گشاده ] و عمق شان دقیقا برعکس. سیواردن با آخرین رمق و نفسی که برایش باقی مانده بود صدا زد: «برک... می توانی کمکم کنی؟» خوب، دست کم از «کمکم کن!» بهتر بود. پرسیدم: «به من اعتماد داری؟»
New York Times
Guardian
