کتاب دوزخ، نمایشنامه ای اگزیستانسیال از نویسنده ی بزرگ فرانسوی، ژان پل سارتر است. در این داستان، دو زن و یک مرد برای همیشه در اتاقی مخوف در جهنم اسیر شده اند. پنجره های با آجر پوشانده شده، هیچ آینه ای وجود ندارد، چراغ ها هیچ وقت خاموش نمی شوند و از همه مهمتر، راهی برای خروج از این اتاق نیست. نکته ی جالب در این دوزخ این است که روح ها با آتش شکنجه نمی شوند، بلکه عذاب آن ها، تحقیر شدن به خاطر کنار رفتن تمامی ظاهرسازی ها و نقاب های هر شخص پیش چشم کنجکاو سایر جهنمیان است. در اینجا، هیچ رازی وجود نخواهد داشت و حتی سیاه ترین اعمال هر روح، به شکلی بی رحمانه در معرض نور کورکننده ی دوزخ قرار خواهد گرفت. شکنجه ای ابدی در انتظار دوزخیان است.
این مجسمه این جاست، هروقت نگاهش می کنم می فهمم که توی جهنم هستم. همه چیز از قبل پیش بینی شده ا ست. هیچ وقت باور نمی کردم که چه حرف هایی درباره ی این جا می زدند... جهنم پر از وسایل شکنجه ا ست، یادتان هست؟ ولی جهنم دیگرانند.
من، شلاق، اسید و صدها جراحت را به این عذاب ذهنی، به این شبح عذاب که لمس می کند، نوازش می کند ولی هیچ وقت به اندازه ی کافی درد نمی یاورد، ترجیح می دهم.
انسان همیشه خیلی زود، یا خیلی دیر، می میرد. ولی زندگی ای که پایان یافته آنجاست، زیر رقم های خط کشیده شده، باید حاصل جمع را نوشت. تــو چیــز دیگری جـــز زندگـی ات نیستی.
ایران کتاب
New York Times
